İLK GEÇİŞ HAKKI

• 10 Ekim 2009 Cumartesi 00:02:45

Yaz mevsimi, köylünün işinin gücünün çokça olduğu mevsimdir. Bu mevsimde köylüler, kendi tabirleriyle ‘kediyi bile çalıştırmalı’ derler. Tarlada mahsul hasat edileceği zaman; arazi düz ise tırpanla, eğer engebeli ve taşlı ise, orakla hasat ederlerdi. Olgunlaşan hububat tanesini yerlere akıtmadan, hasat etmek için evlerde eli orak tutan kim varsa tarlada çalışırdı.

Yine böyle işlerin kaynadığı bir hasat mevsimiydi; sabah kalktığımda evde kimseler kalmamıştı. Orağını ve tırpanını kapan tarlaya koşmuş, bir taraftan ekinler biçiliyor, bir taraftan kağnıya benzeyen büyük, kenarları bahçe çitine benzeyen at arabalarıyla harman yerine taşınıyordu.

Bazı günler benim uyandığımda, ebem ( babaanne) evde olur, tarladaki çalışanların yemeğini yapar, eşeğin üzerindeki heybenin bir gözüne yemeği, diğer gözüne su testisini koyarak, kendide eşeğe binip tarlaya giderdi.

Ben dört yaşında bir çocuktum ve evde tek başıma kalıyordum. Ebemin arkasından minik adımlarımı açabildiğim kadar, ağlayarak koşuyordum ama; ebem öyle ben ağlıyorum diye dönüp arkasına bakacak kadar duygusal biri değildi.

Öyle her ağladığımda kucağa alınmadığım gibi, neden ağladığım da sorulmazdı. Ben küçük bir çocuktum. Elim orak tutmuyordu daha. Onların ayaklarına dolaşmaktan başka bir işe yaramadığımı düşünürlerdi.

Kendi kendime ağlar ağlar susardım. Herkes kendi işiyle meşguldü. Eğer susturamazlarsa; şeker kutusuna ip bağlayıp, araba diye elime verirlerdi. Ah! O zaman dünyalar benim olurdu. İşte beni de insan yerine koyup ilgilenmişlerdi.

İpli arabamı elime alıp, evimizin önündeki gölün yanına giderdim. Terslikten çeşit çeşit böcekler toplayıp arabama doldururdum. Böceklerim öyle kuru karton üzerinde yatamazlardı. Altlarına, topladığım tavuk tüylerini yatak olarak sererdim. Çamurlardan solucan toplardım yemeleri için. Solucan bulamadığım zamanlarda da kimseye görünmeden tavukların yeminden aşırırdım. Böceklerim yem yemese bile ben hep önlerine koyardım. Zalim bir sahip değildim.

Arabam elimde, gölün yanındaki söğüt ağaçlarının altında oynardım hep. Burası benim oyun parkımdı. Kimseye ihtiyaç duymuyordum. Duysam da kimse yoktu zaten.

İşte bu sabah uyandığımda, yine ebem yoktu evde. Ben kalkmadan gitmişti yine. Neyse, bu gün benim arkasından ağlayacak kimsem yok. Boşu boşuna ağlamayayım sesimi duyan olmayacak nasılsa.

Ama içimde bir ümit kırıntısıyla evdeki bütün odaların kapısını açıp, tek tek bakıyorum. Bir canlı bulabilir miyim diye. Yanımda benimle dolaşan kediyi, saçaklarda uçuşan güvercinleri, merdivende bağlı karabaşı saymazsam; evde tek başınayım.

Yanımdaki kediyle birlikte ekmek evine girdim. Ekmek bezini açıp, sulanmış yufkanın birini aldım. Arasına peynir kırıklayıp güzel bir dürüm yaptım kendime. Dürümün ucundan koparıp, birazını kediye verdim. İpli arabamı elime alıp oyun parkıma, yani söğütlerin dibine gitmek için merdivenlerden inerken, karabaş bütün sevimliliğiyle, bana kuyruğunu sallıyordu ama; dürümümden ona vermeye hiç niyetim yoktu. Zaten birazını kediye vermiştim.

Karabaşa da verirsem ben ne yiyeceğim? Ekmeğimi eteğimin altına saklayarak karabaşa göstermeden dışarıya çıktım. Kapının önünden koyun sürüsü geçiyordu. Sürünün geçmesini beklemeden, burası bizim evin önüydü ve ilk geçiş hakkı benim diyerek geçmeye çalıştım. Çoban ve köpeği önden gidiyordu. Sürünün, iki büyük koçu arkadan geliyordu.

Benim minik adımlarım karşıya geçemeden koçlar bana yetişmişti. Senmişsin sürünün ortasından geçen? İlk geçiş hakkı kiminmiş şimdi sana gösteririz dercesine, koçlar bana saldırdı.

Burada koyunlar korunan, koçlarda koruyandı. Bende trafiği alt üst eden trafik canavarıydım. Bana ceza makbuzu kesmediler ama; boynuz darbeleriyle ilk geçiş hakkı kiminmiş gösterdiler. Bana yetişen koçlar, beni boynuzlarıyla toslamaya
Başladılar. Az önce köpeğe vermeye kıyamadığım ekmek elimden fırlayıp gitmiş. İpli arabam paramparça olmuştu.

Koçların her toslamasıyla, kendimi yerde buluyordum. Yoldaki taş ve çakıllar yüzüme gözüme batıyor. Canımı acıtıyordu. Ne kadar bağırdıysam çobana duyuramadım. Benim cılız sesim koyunların çıngırak sesleri arasında kaybolup gidiyordu. Koçların boynuz darbeleriyle yüzüm gözüm parçalanmış, kan revan içinde kalmıştı. Ne kadar dayandığımı bilmiyorum; bayılmışım. Gözlerimi açtığımda yabancı bir kadın bana bakıyordu. Evin önünden geçerken beni baygın yol ortasında yatarken bulup evine getirmişti. Nasılsa akşam anası gelir teslim ederim demiş, bu iyi yürekli kadın. Ona minnettarım…

Emine Uysal /10/10/2009