ÇOCUK DEDİĞİN YARAMAZ OLUR - 2

• 30 Eylül 2009 Çarşamba 06:15:54

Son başımıza gelen olaylardan sonra bir iki haftamız bayağı bir sıkıcı geçmişti. Kimsede yaramazlık yapacak hal yoktu ki! Bende epey korkmuş olduğum için ses çıkaramıyor ama içim içimi de yiyordu.
İki hafta sonra bizim mahallede bir hareketliliktir başladı. Bir tane kamyon sürekli tahta demir taşıyordu ve koyacak yer bulamadıkları için bizim kömürlüğe koymak için izin istediler. İlk kez o zaman duydum gecekondu lafını ama yinede ne olduğunu anlamamıştım. Doğrusu pekte umurumda değildi.
Ertesi gün baktık hemen evimizin önüne çukur kazılmış. Temelmiş ismi annem ve babam öyle dedi. Gece boyunca kazmışlar o çukuru ve sabah olunca da işe gitmişler. Üzülüyordu mahalleli yetiştiremediler diye ve ben neyi diye sordum söylemediler. Babam ve ev sahibimiz işe giderken sıkı sıkı tembihlediler:
_ Polisler gelirse çukurun ne olduğunu bilmiyoruz deyin. Kömürlüktekilerden de hiç bahsetmeyin. Yok eğer arayacağız derlerse tadilat yapıyoruz dersiniz.
_ ? (Ne demek bu şimdi)
aman ya bana ne!...
Babalar işe gider gitmez benim aklıma yine müthiş bir fikir geldi.
Her zaman kovalamaca oynuyorduk ama bu kez çukurda kovalamaca oynayacaktık. Yukarıdan baktım bayağı derin ama zevkli olacak. Topladım herkesi çukur başına dedim atlayın hadi. Boyumuz kısa gözleri korktu herkesin.
_ Tamam Orhan abi sen ve ben önden inelim daha sonra hepsini aşağı alırız.
_ Yok ben aşağı ineyim sen bana ver çocukları.
_ Tamam!...
Ben yukardan veriyorum, Orhan ağabey aşağıdan alıyordu.
Nihayet en son ben kaldım ve atladım çukura. Tüm mahalle çocukları çukurun içindeyiz. Ne güzel bir oyun buldum gene.
İlk büyük olduğu için Orhan ağabey ebe oldu. Başladık kaçmaya çok keyifliydi oyunumuz. Epey de yorulduk çukurun içinde dört dönerken. Hadi artık gidelim derken oda ne!
Çukurun içine ağıldan kaçan bir tane koç düşmesin mi?
Biz koçu görünce kızdıralım istedik ve başardıkta. Aman Allah’ım! Kabus gibi. Hepimiz bir taraftan kaçıyor bir taraftan da sesimizi ailelerimize duyurmaya çalışıyorduk. Herkes duyuyordu duymasına da her zamanki sesimiz olduğu için başımız beladadır diye kimsenin aklına gelmiyordu bize bakmak. İmdat çığlıklarımız havada uçuşuyordu.
Artık kimsede koşacak hal kalmamıştı ve yukarıya da tek başımıza tırmanamıyorduk çünkü çukur boyumuzdan yüksekti. Orhan abi ve ben gene elimizi geçen arkadaşı çukurdan yukarıya atıyorduk ama can havli ile ne atmak! Bir taraftan koçtan kaçıyor, bir taraftan önümüze geleni birlikte yukarı atıyorduk. Böyle böyle uğraşırken arkadaşlarımızdan biri annesine haber vermiş koç bizi kovalıyor çukurda mahsur kaldık diye. İnandıramamış annesini bir türlü. Koşarak geldi bize kimse inanmıyor diye.
Nihayet yarım saatten fazla koştuk belki ama herkesi kurtarmıştık. Orhan abi can havli ile beni unutup kendisi çıktı ve ben inşaat çukurunda iki tur daha döndükten sonra koçta sıkılmış olacak ki vazgeçti burnundan soluyarak o bana bakıyor ben ona. Herkes dondu kaldı ne olacak şimdi diye. Harekette edemiyorum ki korkudan gene kovalarsa diye.
Nihayet inşaat sahibi geldi ve baktı ki çocuklar çukur başında toplanmış bağırmaya başladı. Birde ne görsün! Ben ve koç çukurda beklemekteyiz birbirimizi kollayarak. Nasıl bağırdıysa koç tekrar başladı beni kovalamaya. Bir tur dönmeden daha koçun sahibi kaçtığını nihayet anlamışta geldi beni kurtardı, kaçacak hiç halim kalmamıştı yoksa.
Çocuk dediğin gerçektende yaramaz mı olur?

Serap Baycan