MUZUN TADI ÇOK MU GÜZEL?
Alışverişimi yaptığım marketin kapısından çıkarken öğrencim Ezgi i ile karşılaştım. Ezgi 7-8 yaşlarında fakir bir ailenin çocuğu. Annesi temizliğe gidiyor, kazandığı parayla çocuklarının geçimini sağlamaya çalışıyor.Ezgi’yle selamlaştım.Sonra ona bir muz uzattım. Bu muz beni yıllar öncesine götürdü
.Mesleğimin ilk yıllarıydı. Doğuda bir kasabadaki okulda birinci sınıfları okutuyordum. Mesleğimi ve çocukları çok seviyorum.
Bir sabah yine büyük bir istek ve heyecanla okuluna gittim .Birinci dersi bitirdim. Teneffüs oldu. Çocuklar beslenmelerini açtılar. Önlerine serdikleri peçetelerine yiyeceklerini koyup büyük bir iştahla yemeye başladılar. Gözüm tombiş, ufak tefek, elma yanaklı şirin mi şirin olan Kemal’e ilişti. Kemal fakir bir ailenin çocuğuydu. Babası inşaatlarda çalışarak geçimini sağlıyordu.Elindeki bir parça ekmekle zeytin yiyor bir taraftan da yan sıradaki İlknur’a gözlerini dikmiş bakıyordu.
İlknur anne ve babasının bir tanesi,nazlı mı nazlı bir kız.Babasının marketi var .Durumları da gayet iyi.Beslenme çantası çeşit çeşit yiyeceklerle dolu.Salamlar,sosisler daha neler neler…O gün de muz getirmiş, büyük bir iştahla yiyor.Kemal de gözünü dikmiş İlknur’un muz yiyişini seyrediyor.
Kemal birden kalktı yanıma geldi.
‘Öğretmenim muzun tadı nasıll? Çok mu güzel! Muz çok mu pahalı?. Babam biz alamayız paramız yetmez” diyor.
……………………!!!!
Ne cevap vereceğimi şaşırıyorum ve İlknur’a bakıyorum. İlknur muzun son parçasını da ağzına atıyor .Kemal’e dönüp ‘belki benim param yeter alınca sana da getiririm ’ diyorum.
Ertesi gün çantamda muzlar okula geliyorum. Yoklama yapıyorum.Kemal’in sırası boş onu yok yazıyorum.
Diğer teneffüste öğretmenler odasına gidiyorum. Öğretmenler okulun arka caddesinde olan kazayı konuşuyorlar.
“Çocuk birinci sınıfa gidiyormuş. .Annesi yolun karşısındaki bakkala ekmek almaya göndermiş .O sırada yoldan hızla gelen bir araç Kemal’e çarpmış.”
Bu sözleri duyunca yüreğim sıkışıyor..
Olamaz !Hayır Kemal daha ölemez!Çünkü daha muzun tadına bakacaktı .
O daha hiçbir şey yaşamadı ki .Çok küçüktü ve daha yaşayacağı uzun yıllar vardı.
Ama olmadı. Trafik canavarı bir can daha almıştı.
Gözyaşlarımı tutamıyorum hıçkıra hıçkıra ağlıyorum..Getirdiğim muzu sınıftaki çocuklara dağıtıyorum.
Ne zaman muz görsem Kemal’i hatırlıyorum, gözlerim doluyor.
YORUMLAR
aynaz
mutsuz köyün kavalcısıyla mutsuz bir anı yı paylaştım Duygularınızı çok içten ve samimi paylaştığınız için teşekkürler.
sevgi ve saygılarımla....
aynaz
yazılarımla ilgili yorumlarınız için teşekkürler..
saygılar...
Türkiye nin gerçeğini o kadar sade ve yalın dille aktarmışsınız ki KEMALİ GÖRDÜM ben......Sizler gibi idealist öğretmenler oldukça eminim başka KEMALLER ölmeyecek ....Çok iyi eğitilip onlar da öğretmenleri gibi yardım sever mesleğinde idealist olacaklar....SAYĞILARIMLA....
DUYARLI YÜREĞİNİZ SOLMASIN......