BEN BENİ BULMUŞUM ARTIK NE YAPSIN BİZE ÖLÜM ?!!..

• 2 Eylül 2009 Çarşamba 21:16:31

Yorgun bir yürek gecesinin sabaha erdiği saatler..Odamdayım..

" Cafer Tayyar Kendir" üstadımın dizelerini mırıldanıyorum takılmış kalmışcasına satırlara..

"Her doğan güneş, iner ya akşam sularıyla Gülüm;
Bizi de çağırırlar bir gün Berzah alemine Ölüm!.."

Yazgımızın akibetidir , matem duyulmaz gülüm,
Kimine firkat olsa da, bize şeb_i Aruzdur Ölüm.." diyor üstad....

Ansızın hoşçakal derken, yürekleri yaslı, yürekleri yaşlı ardında bıraktığı gülleri geliyor yüreğime medine kokulu sevdiklerimin...

"Lebbeyk Allahım Lebbeyk.. Ben geldim.. Sağımda hz. Kuran, Göğsümde Sağlam İman, Fikrimde Havfz_ı Yezdan..

Alemde Görmedim Hiç Böyle Makam.. Dünyayı Vereyim, Ben Burada Kalam.." diyişi geliyor berzah yolcusu ablam’ın .. Gözlerim yaşlı...

Ölüm’ün Aşık’ların yüreklerini coşturuşunu izliyorum yürek labirentlerimde.. Aşıkların yürekleri coşarken, sevenlerin yürekleri çöllere döner ya en derin vedalarda hani..

Mecnun eder kızgın Taif çöllerinde... Ah Taif..
Sen taşlanan güzel insanların mekanı..

Hani kanadı kırık, yüreği kırık.. İçinde en derin sevgiler barındıran Muhabbetullah dostlarımın mekanı...

"Zaman Gönül boyutunda, mekan sevgiyle Gülüm" derdi Tayyar üstad..

"Sabır en güzel Müjdedir, şeb_i yeldadır Ölüm.."...

Söz incisini yürek gerdanına takıverdim de düştüm yollara bu sabahları meçhul gecelerde..

Güzel insanlar güzel atlara binip de giderken ardında bir selam, bir tebessüm, bir umut, bir güneş, bir sünnet, bir aşk , bir şevk ve bir iştiyak bırakarak..

Cehaletin Mekke’sinden, Medeniyetin Medinesine "La illahe İlla Allah" diyerek göç ederken , Yasinlerle, Fatihalarla, sarsılmaz inançlar bıraktılar avuçlarıma..

Aşk’ın , sevginin, ümidin ve sabrın ve en güzeli Muhabbetullah’ın anlatılamaz hazzlarıydı onlar.. Bir gün yaşayanlar bile yaşamaz olur gülüm derdin ya üstad..

Basu badel mevt ile yeniden sevdalar bizi ölüm derdin hani bu şiirinin devam eden dizelerinde..

Basu badel mevt ile dirilmeyi bekliyorum şimdi.. Şahadet hazz’ında hem de..

Yüreklerden hasret diye feryatlar yükselirken O’na cc. kavuşmak için, vuslat ki hayal edilir, ardından gelirdi ya hani ölüm..

Ölmeden ölmek ve sonra Rabbin şahadet müjdesiyle dirilmek, ve ardından Kevserde toplanmak Resullah sav.’in mekanında..

O’nun huzurunda, en kalbi sevgilerle Dünya zindanında hasp olduklarımız ama yüreklerine islamın en derin sevgilerini bıraktıklarımızla hemde...

Hani cennet nasip olsa " sevdiklerimi almadan girmem de girmemmm" diye naz yapacaklarımızla...

Kuranca bir hayata yönelip de, sünnetin şaşmaz rotasında huzura erip, yola hazırlık yapmak vaktidir şimdi..

"İrcü Rabbik" sözüne , hasretin ümidine reca duyarak ...
Ruhların, azat olunmasına engellerin çok olduğu bu ahir zamanda , Ruh kuşunu " hu" diyarına şimdiden göndermek lazım senin deyişinle be üstad..

Musa gibi Tur dağında sefer eyleyip de, dünya nalınlarını çıkarmak gerek... Bitmek gerek bitmek...

Hasretin hasadında "sabr" ı tesbih eyleyip , muhabbet naatlarıyla yılmadan.. Dökülmeden.. Kırılmadan...

Ahh.. Anlatamadım Muhabbetullah’ın tadını ne desem boş.. Sadece yürek "ER" leri anlıyor işte.. "KER" olanlar ne bilsin..

Kişi gönlü feda etmedikçe maşuk’ları bulamazmışş.. Gönlü feda edenler hanii nerdeee...
Faniyette Adem olup, hiç’liğe soyunmadan aşkın ateşinde yanamazmış hiç bir kul..

Ruhum doymuyor ki...Bunca ömrü boş eyleyip aşkı arayıp duranların içinde, gördüklerine aldanıp mal_i hülyalar kuranların içinde , gönül bir gönüle tutkun, sanki o aşk sanılırken, nasıl anlatırsın muhabbetullahın hazzını hasret gemilerinde ahhh...

Sevgili özge habib..Künyesi habibullah iken, ve tüm sevgiler muhabbetullah makamından gelmekteyken, nasıl yanılır insanlar ah..

Bir tek ELİF’ten, (CC) kaynaklanırken her şey.. Bela , çile , musibet, vedalar, hepsi birer uyarı ve ikaz iken ; bir inat ki nefsisten hep insan sayılmamaya!..

Yalan olan bu alemde halden hal’e geçiyoruz işte.. Ölmek, dirilmekmiş, akledenlere.. Öteler alemine özlem ile yanmakmış..

Aldanmamakmış dünya nimeti zannedilenlere.. Alemin sahibine dost olmakmış ölmek..
Ak olan emaneti, sabırla, aşkla, şevkle, pak olarak rabbine teslim eylemekmiş..

Dünya müminin zinadanıymış üstad.. Ve bu zindanda, sevdiklerim hep "O" cc. imiş..

Sevgilerin asıl sahibinden gelirmiş bunlar.... Ve bizim göç’ümüz " EN YÜCE SEVGİLİYE" imiş..

Şimdi söyle bakalım üstad, " Ben Beni Bulmuşum Artık, Ne yapsın Bize Ölüm ???? "...... Ne Yapsın....???