SEVGİLİYE (Mektup-3)

• 14 Ağustos 2009 Cuma 18:35:36

(Mektup-3)

Ey sevgili..! Az önce seni çok üzmüş olabilirim. Beni kıskanman, bana değer vermeni gösterir. Onun için kıskanmandan ötürü gurur ve onur duyarım. Mutlu oldum. Bu ne derece yüce bir sevgiyle bağlılığını anlatır bana... Hoşgörüne, affına sığınıyo-rum. İnan ki, sana karşı ben de ayni duygular içindeyim... Yani, ben de seni kıskanı-yorum.Sevmesem, seni kendimden başkalarıyla paylaşmayı neden istemeyeyim ki?
İkimiz de ömrümüzce büyük acı, elem, ayrılık ve hasretler çekmiş kişileriz. Yaşımız olgunluk yaşının da üstünde... Artık biz hayatımızı bir günde, ayımızı bir haftada, yılımızı bir ay içinde yaşamalıyız... geriye ne ömrümüz kaldı ki? Her an kalbimizde bir tık sesi, yaşamımıza son verebilir. Bu gençler için de geçerli fakat bize ölüm daha da yakın gibi... Dalında düşmek için sert bir rüzgar bekleyen, olgun meyvalarız biz. Her an sert bir rüzgar esebilir, bizi dalımızdan alıp toprağa taşıya-bilir... Biliyorsun ki biz bunu, sevdamıza ilk adımı attığımız günden, hatta andan beri konuşuyoruz. Ben hep ölümü göz önüne getirmiş, sense ölümü duyunca hep bana sitem edip, “ölümü ağzına alma” deyip susturdun. Konuşturmadın. Haklısın...Sevginin olduğu yerde ölümün ne işi vardı? Unutma ki bu yaşayan varlıkların, hayatın bir gerçeği... “Her nefis ölümü tadacaktır.” Bu Yaradanın Kuran ayetleriyle bildirdiği buyruk, ayet... Doğduğumuza inandığımız gibi öleceğimize de inanmalıyız. Er veya geç... Öyle veya böyle... Orasını Allah bilir. Dileriz ki, onun Rızasını kazanmış olarak, salih amellerle gideriz huzuruna. Asıl düğün, asıl şenlik, asıl mutluluk, asıl bahtiyarlık o zaman... Evet; bizim için, herkes için.
Bu gerçeği gözardı etmeden, SEVMEK de Allah’ın emri ve lütfu varlıklara... Dünyanın yaratılış gayesi zaten sevgi özü ve mayası üzerine kurulmuştur. Allah son Peygamberi Muhammed Mustafa’yı öyle sevmiştir ki adına “ HABİBİM” demiştir. Bu kelimenin anlamı “SEVGİLİ, SEVGİLİM...” demektir. Ona bir de şöyle hitap etmiştir değerini anlatmak için, “Ya Habibim, eğer seni yaratmayacak olsaydım, alemleri yaratmazdım...” demiştir. Bu hadis, fıkıh ve dini kitaplarında aynen yar alır. Demek sevgi ve de sevgili o derece yüce bir şey. Allah’tan bize, Habibi’nden bize intikal eden ilahi duygu. Duyuş, teslimiyet...Öyle ise; SEVGİNİN yeri zamanı, sevmenin yaşı, Yılı, başı,çağı yok... Her an her yerde, her durumde, her yaşta, yılda , çağda sevebilir insanlar... Öyle değil mi?
SEVMEK, iki insanın gönlünü yüreğini, kaderini yaşamını birbirine bağla-ması ve ölene dek o kişiyle paylaşıp, ortaklaşa yaşaması demektir. Yani bu manevi bir bağdır. Resmi Nikahla da bu durum kanuni boytunu alır. İşte onun için seven, sevdiğini kıskanır... Çünkü o, herşeyiyle ona ait sayar kendini. Karşılıklı düşünce hep budur. Toplumsal düşüncede genelde budur. Bir yerde her iki cinsin de özgürlüğünün kısıtlanması anlamını taşır. Ve bazı tam sosyalleşmemiş, egitim, öğrenim ve kültürü eksik kalmış çevrelerde de kadın erkeğin kölesi, malı, eşyası gibi algılanır. Ataerkil bir yuva anlayışı ile büyüyen, o örf, adet ve geleneklere, göreneklere uymak zorunda hissettirilen yeni kuşak gençler, çoğu kez ruhi bunalımlara da düşerler. Birçok sorunlu genç insanlar toplumda yer alır. Aslında bu bir psikolojik hastalık olayıdır. Rehabilite gerektirir. Dışlanmayı değil... Ne yazıkki bizler toplum ve o toplumun fertleri olarak henüz o kültürel boyuta geçebimiş değiliz...
Görüyormusun güzelim, canım, canımın içi.... Bir sevgi sözcüğü bizleri nerelere getirdi. Altında yatan KISKANMAK ne anlamlar taşıyormuş meğerse... Sonraki mektubumda buluşmak üzere... Amma bu biraz ağır geldi bana. İnşallah seni de sıkmamışımdır. Fakat söz sonraki mektupta daha güzel konulara, sevda boyutlarına gireceğiz birlikte. Sevgim ve kalbim seninle beraber. Sevgi çiçekleri solmasın hiç olur mu canım?!

13. 08. 2009
Suat TUTAK
GÖNÜLDEKİ SEVGİ DAMLACIKLARI (Kitabından)