Garip Hayat

• 16 Haziran 2009 Salı 21:03:37

Gariplikler içinde dolaşıyorken, çıkan bir merhabanın ardındaki sıcak bir gülümsemenin etkisinin ne olduğunu kim nerden bilebilir ki. Hayat öyle kısa ki, ellerimizden akıp giderken bizler sadece seyrediyoruz. Hayatın içine katılmak yerine bir film seyreder gibi seyrediyoruz. Ve bilmediğimiz biz hayatın asıl basrol oyuncularıyız.

Hayat bazen arada bir gülümser bize değil mi? Gülümseyişinde bir anlam bulmak gerekir mi ki bilmiyorum ama, düşününce gerçekten güzel bir gülümsemenin ardında yatan çok masumane duyguların bir anda nasılda eskimeye yüz tuttuğunu anlıyoruz. Zor olsa da insan bu duyguların bir zamanlar ne kadar güzel ne kadar mutluluk verici olduğunu düşündükçe içten içe hayıflanıyoruz.

Nasıl böyle güzel duyguları köreltebiliyoruz diye. Hayatın ne zaman bize gerçekten gülümseyeceğini nerden bilebiliriz ki. Geçen yazımda sonu yok bu aşkın demiştim. Güzel bir yorum var dı şair dostumdan. Her bitiş yeni bir başlangıç demişti.

Gerçekten de öyle. Hayatın içinde bitti dediğimiz anda gerçeklerle yüzleşmemiz ve biten noktadan yeniden hayata tutunmamız göz alıcı bir güzellikle önümüzde durmakta.

Her bitiş bir başlangıç ve hayata tutunmak için her daim bir sebebimiz olmalı. Tutunacak bir dalımız yoksa zaten bitiş son bulacaktır ve son bulurken bizleride yanında götürecektir. Gerçek hayatın nerde ne şekilde başlayacağını bilemediğimiz gibi, her başlangıcın nerede son bulacağını bilmeye olanak yoktur. Olanağı olmadığı için hep sonsuz gözüyle bakmak gerek sanırım her şeye. Sevgiye aşka, mutluluğa, dostluğa, kadere ve kısmete.

Eh hayat yaptın gene yapacağını ve bir biten ömrün ardından güzellikleri getirdin çocuk dünyama. Sana sonsuz teşekkürlerimi sunmak için bana açtığın güzel yolu bil ki kaybetmeyeceğim.


Yaralı Yürek
16.06.2009 – 17:56