Nasıl anlatılır ki, şu an yüreğimi bir alev kuyusuna attınız sanki !
Bu da benim kaderim.
Acılarla haşrolmak !


Nerede gülen bir çehre görsem, yakınlaşırım ister istemez. Kederleri paylaşmak kadar doğaldı neşeyi de birlikte nefeslemek. O tanıdık veya tanımadık olsun ne değişirdi ? Sevinirdim insanları mutlu gördükçe. Ya da mutlu sanırdım. Sanmak bile tebessüm ettirirdi bazen.
Bilemezdim, yüzü gülümseyenin yüreğinde bir yara taşıdığını. Tebessümlerimin fayda vermeyeceğini bilemezdim.

Sıcak bir ’kızım ’ sözcüğünün hayatıma bu denli hüzün katacağını nereden bilirdim ki ?
Tam da kızım diyen bir yüreğin sesini duymuş, hissetmişken !
Anne sıcaklığında ’kızım’ deyivermesi nasıl da ısıtmıştı yılların üşüttüğü yüreğimi !


Kendime her vesileden ders çıkarmalıydım, bunun için karşıma çıkıyordu her olgu. Payıma düşen ne ise alıp, biriktirmem gerek. Sona kalan kırıntıyla avunurdu.
Kırıntıya mı layık benim kocaman engin yüreğim ?..

Elimden geleni yapmamak için ne gibi sebebim olurdu. Hangi bahane o gözlere ışık, o naif yüreğe umut olmaktan alıkoyar ki. Kim olursa olsun, kimliğinin ne önemi var ? İnsan değil mi? Canlı değil mi? Yaratılmış değil mi ?
O halde neden bekliyordum ?

Elimden gelen bir şey mutlaka vardır. Gidemesem de konuşabilirim. Ona iki güzel sevgi sözcüğünü söyleyip motive edebilirim . Moral değil miydi en iyi ilaç.

Ona kitap okuya bilirim. Belki de perdelerini kapattığı odasına girmesine izin vermediği Güneş olabilirim. Hatta yağmur olur, birlikte yağarız. Avuçlarımızda biriktirir rahmeti saçlarımıza, yüreğimizde kapanmaz sandığımız o yaraların üzerine merhem ederiz !




Ey Yürek evimin gerçek sahibi Allah’ım !
Bu yetim ve öksüz yüreğime sevinme vesilesi kıldığın o, mazlum kuluna acil şifa nasip eyle, hayatını gülistan eyle.

AMİN



Bir insanın başka bir insana iyi dileklerde bulunması dua niteliğini taşır. Buyurun birlikte dua edelim.
Lüzumsuz işlerle meşguliyet yerine duyarlı olmaya gayret edelim.
Duyarlı İnsanlar aramaya başlamadan olmayı öğrenelim.