Sen Benim Nemsin Ey Dilber

• 8 Haziran 2009 Pazartesi 19:13:20

Sen Benim Nemsin Ey Dilber

Uzun zamandır gelmekte olan veda kapıyı çaldığında,ellerini tutan ellerime kızıyordum tam da.O kadar prova etmiştim halbuki aynaların karşısında.Gözlerine bakmayacak,sana dokunmayacak,sesim titremeden konuşacaktım seninle.Dimdik duracaktım karşında.Git diyecektim zorlada olsa gülümseyerek.Vedadan önce sen çaldın kapıyı ve ben de git demeden önce gel dedim sana.İçeri girdin,koca bir asır ayağa kalktı,gözlerime baktın,çoktan bana el olmuş gözlerinle.Ben sana git diyemeden gidiyorum dedin bana.Zaten her zaman ilk sen konuşur ve bana konuşacak bir şey bırakmazdın.Yaklaştım yanına,tuttum bana el olmuş ellerini.Diz çökmeyi beceremem diye gözlerine baktım,çözüldü bağları.Gözlerine bakıp “Sen benim nemsin ey dilber?” diye soracaktım ki veda kapıyı çaldı.Önce ellerin bıraktı sonra gözlerin ve çıkıp gittin.Ve ben kendime yabancı,kalakaldım o boş odada.

Seninleyken ben,bir mısra için kuşların nasıl uçtuğunu hissederdim.Küçük çiçeklerin sabahları hangi kımıldanışlarla açtığını bilirdim.Ellerini tutmaya alışmış ellerimle güneşi tutsam yanmazdı.Yaprak yaprak sayardım baharı saçlarına taç yapmak için.

Önce sen terk ettin sonra kuşlar.Çiçekler çoktan kurudu.Ne güneş doğuyor artık ne de bahar geliyor.Alıştım hepsine ama bir tek kendime yabancı olmaya dayanamıyorum.Seni unutmaya çalıştıkça kendimi unuttum.Beni terkettiğinde soracaktım ama veda izin vermedi.Ne olur söyle Allah’ın aşkına “Sen benim nemsin ey dilber?”.

Cevap ver ki ben kimim bileyim. Cevap ver ki ortada bir ben kalmış mı bileyim…

Ufuk Baysal 07.06.09