AFET DEVRİME UYANIYOR
Ay ışığının yalazladığı sular devinirken sonsuzluğa seni fırlatmak istiyorum içine bir daha giremeyesin diye bilincime.
Ütopyamın ölümsüz gerekliliğinde yaşamın yalın dinginliğini özlüyorum.
Ben oyumu devrimden yana kullanıyorum. Bütün sanrıları hapsetmek, bütün ılgımları devirmek, sonsuzluğun ateşiyle kavurmak istiyorum.

Çağ ölçütlerinin değiştiği bu dönemde hayalini sulara gömebilmek mümkün müdür acaba? Artık istemiyorum, fırtınanın ıslık çalan dudakları esrikleştirici beste sunmasın. Siyah kadife güller kasırgalara öykülenmesin.
Duyduğun gürleyen sesimle selam yolluyorum ölümsüzlere.
İnsancıl evrimin yığılsın çimenlere, lav taşları altında kalmalısın.
Sonsuza dek gömeceğim seni biliyor musun?
Hem de seve seve.

Sözün gizemi kadar güzel düşsel bir yaşamın içine girmek, sevecen davulların ritmini anımsamak istiyorum yine. Türkülerin kanat gerdiği sensiz bir dünya düşlüyorum. Sonuna geldim bu öykünün, az sonra kapanacak kapağı ve raflara tozlu bir anı gibi yalnızlığa mahkûm olacaksın.
Gücüm var, yapacağım, bekle, devasa yeminlerim var. Gökyüzü üzerime düşse de altından kalkacağım sarf ettiğim emekle.
Hey! Uyan artık bu beklentiden gerçeklere dön artık.
Kapandı kapılar, açmak zor, açmak olanaksız artık.
Devrim dünyaya uyanıyor. Afet devrimle uyanıyor.
AFET KIRAT