gözyaşlarım birikti içimde..
akıtmasam duramayacağım, dayanamayacağım. bu nedenini bilmediğim ağırlığa.
mutsuzluğa.
kendimden bile bıkmış durumdayım. nefesime katlanamıyorum. kalp atışlarımdansa nefret ediyorum.
içimde farkettiğim duygu; hüzün! başka da hiçbir şey yok.
sadece;
derin, sade ve kopkoyu lacivert siyahımsı bir hüzün denizi. onu yüzerek aşmamın imkanı yok artık. sadece boğulacağım, işte hepsi bu.
ve bitecek.
üstelik artık birer çeşme gibi içime akışını engelleyemediğim gözyaşım geceleri çile doldurmak misali damlalarca daha ekleniyorlar sızdırmaz denizime..
yok oluyorum sanki, adım adım ’yok’luğa doğru süzülüyor, siliniyorum.
belki de hastalıklı beynim, yine yanılıyorum!
aslında uyanmak için deliriyorum!
artık tek dilediğim bu, gitmek için neresi olduğu farketmez yola çıkmak için daha bir sabırsızlanıyorum, can atıyorum.
bu isteği artık hiç engelleyemiyorum.

ağlamak;
sadece ağlamak. yine göz kapaklarım balonlar kadar şişinceye kadar..gerekiyor.
ağlamak bu gece yine beni kabuslaran alıkoyan. gidiş arzumu hafifleten.
birde, ölesiye sessiz hıçkırıklarım.
ah ağlamak, ne çok ihtiyacım varmış sana. ne yanılmışım senin yüzünden içimde birikenleri tanımlarken.
ondan bahsetmeyeceğim bu sefer.
boğazımı tıkayan o şeyden hiç sözetmeyeceğim. çünkü neredeyse onu seveceğim, doğuşumdan itibaren beni bırakmayan o hayali nesne daha yıllarca da benimle kalacak sanırım.
yazımı sağlayan..

hüzün perisi