ŞİİRDE MÜZİK

• 16 Mayıs 2009 Cumartesi 13:38:09

Şiire,iklimine uygun,ismini sevdiğimiz kadar güzel bir tarif getirememiş olsak ta, şiirin diğer edebiyat ve sanat dallarından farklı bir şey olduğunu hepimiz biliyoruz. İlginç olan bu bilmemizin,hissediyor olmamızdan geliyor olmasıdır. Şiir duyulabilir-hissedilebilir bir şeydir,daha çok...

Şiir bunu, mayasında bulunan müzikle yapar. Her şiirin musikiye vuran bir yanı mutlaka bulunur. Çoğu şair, bunu bilir ve şiirinin tümüne olmasa da bir yerine mutlaka derin derin işler...Geçmişte bütün edebiyatlarda, ölçü ve kafiyenin kullanılmış olmasının temel amacı, şiirin bu musikili yanının gerçekleştirilmesi içindir.

Şiir,bütün dünyada ve bizde de,çok şekil ve kalıplara girse de,bu musiki yanını hep koynunda bir muska gibi taşıya gelmiştir...Müzik üretmek amaçlı yapılan güftelere zaten sözümüz olamaz. Geldiği yer kadar,gideceği adreste bellidir.

Diğer bir gurup şiirler,müzik amaçlı yapılmasa da,müzik severler,bu yanı ağır basan şiirlere,biraz da sahibine sormadan el kor ve bestelerler! Bunlar sonunda müzik eseri olarak bize dönerler.

Bu iki üretimin dışında kalan şiirler, müziği elbette hem şiir sevilsin diye,hem de şiiri güçlü kılsın,hem eser sahibi şairin bir tür ruhunu dinlendirsin diye,bilinçli olarak kullanırlar.

Daha çok müzikle harmanlanmış şiirlerin,populer olduğunu hepimiz bilir ve yaşarız. Özellikle bizim edebiyatımızda, büyük şiir diye tanımladığımız;defalarca okuduğumuz şiirlerin tamamı derin bir musiki ahengine sahiptir. Evet,sözleri de güzeldir ama,bu şiirlerde asıl bizi çeken daha çok musikidir,bir güzelin nehir gözleri neyse o. Bu şiirlerde müzik,figür değil,asıldır. Derin bir terennüm olan musiki üzerine söz inşa edilerek şiirin gerçekleştiğini görürüz.

Yeni kuşaklar tarafından,çokça belki de haklı olarak benimsenen serbest şiir formunun da musikiye muhtaç olduğunu biliyoruz. Şiirin kesif kaynağı neşe ve hüzün olunca,hiç bir şair bundan uzak duramaz. Çok değerli de olsa sözler,okuyucu tarafından bir kenarda soğumaya alınır,şiir yalnızlıktan buz keser!

Usta bir şair,mutlaka müzikal bir kulağa da sahip olmalıdır. Hayat bir yüzüyle reel-politiktir, tabiyat görsel bir şölendir, ama,her ikisini de bizim için daha anlamlı kılan taşıdıkları bir tür uhrevi sestir. Yani terennüm,yani müzik...

Selam,saygı...