ÖLÜME GÖTÜREN CAN SİMİDİ 2

• 29 Nisan 2009 Çarşamba 23:51:10

II. BÖLÜM

-Selam Aleyküm, oturabilir miyim.
-……..

-Birkaç gündür ağzını bıçak açmıyor kardeş. Kendini dinlemekten belli ki usanmayacaksın.

Ben anlatayım, sen dinle. İster misin?

-……..

1986 yılı yaz aylarından ağustostu. Ağabeyim Ali’nin düğünü olacaktı. Çevre köylerdeki

tanıdıklara davetiye dağıtılacaktı. Traktör kullanmayı biliyordum ama araba

kullanmamıştım. Davetiye dağıtma görevi bana düştü. Traktörle birkaç günde yapılacak

bir işti. Araba ile bir günde 5-10 köyü gezebilir, işimi bir an önce bitirebilirdim. En büyük

ağabeyimin arabası vardı. Henüz yeni almıştı. Vermeyebilir diye yengeme gittim doğruca.

Yengem ağabeyimi ikna etmişti. Birkaç köy gezip dağıttık. İlk gittiğimiz köyden birinde

ikamet eden bir tanıdığın davetiyesi arabanın içinde unutulmuştu. Her ne kadar gitmek

istemesem de yeğenim “dayı, gidelim” deyince tekrar döndük. Bir an önce varıp bir başka

köye uğramak amacıyla gaz pedalının sonuna kadar basıyordum. Yol kumluydu. Bir yerde

hafifçe viraj vardı. Yavaşlamak için ayağımı gazdan çekip frene dokunmamla beraber

buzda kayar gibi araba kaymaya başlamıştı. Direksiyon hakimiyeti kalmamıştı. Sonunda

olan olmuş araba takla atmış ve sırt üstü kalmıştı. Yeğenimde de bende de hiçbir şey

yoktu. Yan camlar daha önce açık kalmıştı ve açık cam kısmından sürünerek kendimizi

dışarı attık. Birkaç tarla işçisi görmüş ve yardımımıza gelmişti. Arabayı düzeltmiş,

çalıştırıp eve dönmüştük. Yol boyu ağabeyime ne diyeceğimizi konuştuk. Sanki kaza

yapan biz değildik.

Akşam oldu, geç vakte kadar konu komşu “geçmiş olsun”a geliyordu. Herkes dağılmış ve

yatma vakti gelmişti. Ne olduysa ondan sonra oldu. Sabaha kadar tekrar tekrar kazayı

zihnimde yaşıyor, kiminde sakat kalıyor, okul hayatım bitiyordu. Kiminde ölüyor, dünya

hayatım bitiyordu. Daha neler neler. Ölüyor ahret hayatını yaşıyordum. Birinde cennete

gidiyor, hurilerle yaşamanın dünya yaşamından daha güzel olacağını düşünüyordum.

Diğerinde cehenneme gidip, tekerar tekrar yanmanın acısını çekiyordum. Ve yaşamın

daha güzel olduğunu düşünüyordum. Sabah kalktığımda kimseyle konuşmak istemiyordum.

Annemin sorularına, omuz silkerek, dudak bükerek cevap veriyordum. Derken kitap

okumak geldi içimden. Okudukça içinde bulunduğum halden kurtulmaya başlamıştım. Kitap

rahatlatıcıydı. Kitap o anlarda ihtiyaç duyduğum tek dostumdu. Ve okuduğum kitaplar

beni normal hayata döndürmüşlerdi. Onlar her zaman iyi dostlarım olmuştur. Dostlarım

olarakta kalacaklar. Okumaktan asla vazgeçmemeye o zaman karar vermiştim.

Birkaç gün önce bir Pazar günüydü. Hafta sonu arkadaşları Salih ve Mustafa gelip Musa’yı

alıp baraja gitmişlerdi. Bir ara araba yıkamakta olan Musa arkadaşlarının kendine

çağırdıklarını duydu. O tarafa baktığında, suyun iç kısmına doğru açılmakta olan iç

lastiğini gösterip:”Musa yetiş, lastik gidiyor” dediklerini duyunca yaklaşık 100 metre var

gücüyle koşmuş, daha nefesini toplamadan suya atlamıştı. Birkaç kulaç attığında

yorulduğunu hissetmiş, geri dönmekle iç lastiğine ulaşmak arasında zihni gidip geliyordu.

Geri dönmek daha tehlikeliydi. Su derin ve nefesi bitmek üzereydi. İç lastiğe yetişirse

kurtulabilirdi. Kalan gücünü son sınırına kadar kullanmaya biraz daha hızlı yüzmeye

başlamıştı. Evet, evet üç kulaçlık mesafe kaldı. Ha gayret, iki kulaç daha. Diyordu içten

içe, kendi kendine gayret veriyordu. İşte son kulaç ve lastik dediği anda parmağının ucu

lastiğe değmişti. Ama sonuç acı vericiydi. Eli lastiğe değer değmez, rüzgarın ve dalganın

etkisiyle canını kurtaracak olan lastik birkaç metre ileriye uçmıştu. Ve son nefes.

Arkasına bakmaya, elini sallamaya, bağırmaya yetmeyecek son nefeste böylece

kaybolmuştu. Bir an kilometrelerce ötelere, memleketine gitmişti zihni. 11 çocuklu anne

ve babası geldi gözünün önüne. Sonra ağabeyleri, ablası ve kardeşleri. Özlemle dolmuştu

zihni ve yüreği. Annesini kırdığı, babasını incittiği, kardeşleriyle küçük kavgaları hüsrana

dönüştü yüreğinde. “Bir fırsat ver, Allahım diyordu, zihninin ve gönlünün en ücra

köşesinden bir ses feryad ediyordu. Bir fırsat!”

Geçmişte olan olumsuzlukarı telafi edecek bir fırsat ve asla benzer olumsuzlukları bir daha

yaşamamaktı. Sonra eşi geldi gözünün önüne. Bir hafta olmuştu evleneli. 2 yıldır

evlenceği, kuracağı sıcak yuvanın huzurunu düşünürdü hep. Oysa gözü yaşlı, sevdaya

doyamamış, genç yaşında solmuş bir güle dönüşen eşi. Hayır, böyle kalmamalıydı.

Çocukları olmalıydı. Beraber yetiştirmeliydiler. Onlar ağladığında ağlamalı, güldüklerinde

gülmeliydiler. “Bir fırsat, Allahım. O bu acıya dayanamaz..

Sonra arkadaşları, dostları geldi gözünün önüne. Terk edilecek cinsten değildi dostları.

Onlarla oturmanın güzelliği başkaydı. Muhabbetlerinin tadına doyulmazdı. Nice defadır

sabahlamışlar yine de ayıracak diye uykuya kızmışlardı. Konuşacak, birbirlerinden

öğrenecek çok şeyler vardı. Arkasından öğrencileri geldi gözünün önüne. “Öğretmensiz

kaldık”, diye ağlayacaklardı. Onların ağlamasına yürek mi dayanırdı. “Bir fırsat, Allahım.”

Ayakları oynamıyor, kollarını hissetmiyordu. Kalbi atıyormuydu acaba. Ölmüş bir insan

gördüklerini görebilir miydi? Sudan çıkmışmıydı? Çıkarılmış mıydı? Aklı karışıyordu. Yaşıyor

muydu?

-Musaaa! Diye sesleniyordu Mustafa. Yoksa oda mı atlamıştı suya. Ama yüzme bilmiyordu

ki. O da mı boğuluyor yoksa? Kurtarmamı mı istiyor? Gözleri kararıyordu. Işıklar

kayboluyordu. Akşama daha çok zaman vardı oysa.

İçinden bir ses:” durma, yakar” diyordu. Omzundan gelir gibiydi ses. Bu ses kiramen

katibinin sesi olabilir miydi? Salih hocanın fısıltılı konuşmalarını andırıyordu. O olsaydı

yanında olurdu. O değildi. Ne kadar da benziyordu bu ses onun sesine.

“durma Musa, yakar, yakar. Allah yakarışlara cevap verenlerin en güzelidir.” Diyordu.

“Allahım, bir fırsat daha.”

Namaz kılmaya 30 yaşında başlamıştım. Kılınmayan namazlarım var ve ben onlarla çıkamam

huzuruna. Diye düşünmeye başlamıştı. Dünyayı unutmuş, ahreti görmeye başlamıştı kapalı

gözleri. Namaz kılmayı sevmişti üstelik. Huzura kavuşmanın namazla mümkün olduğunu

yaşayarak öğrenmişti. Oysa namaza da doyamadan gidiyordu.

“Allahım ne olur, namaz için bir fırsat daha.”

Kuran okumayı öğrenememişti. Ama mealini okumaya başlamıştı. Okudukça bir başka

sevmişti klavuz kitabı. Masasının üzerinden eksik etmez, çoğu zaman açık bırakırdı.

Dinlenmek için başını kaldırdığında bir ayete gözü takılır ve okurdu. Düşünürdü. Her

defasında da hak vermek zorunda bırakırdı düşünceleri. Her makinenin kullanma klavuzu

olur ve okunup ona göre ayarlanır da insanın klavuzu olsun diye yaratan tarafından

gönderilen kitabı okumayı yıllardır akledememiş olmasına ne kadarda

hayıflanırdı. “abdestsiz olsanda oku”, demişti arkadaşı Salih. O günden beri okumaya

başlamış ve okudukça gönül bahçesinde çiçekler tomurcuklanmaya durmuştu. İnsanların

aradığı cenneti ayetlerin anlamında bulmuştu. Her birisi cennetin bir köşesiydi sanki.

Şimdi kuransız kalacaktı. Keşke yanımda olsaydı kuranım. Son bir kez bakardım ve akşam

sefasına benzer kokusundan bir nefes alırdım.

“Allahım, kuran için bir fırsat.”

Peygamberimiz ve ehlibeyti geldi bir an gözünün önüne. Tanımıyordu iyice peygamberi

(sav), Ali(as)yi, Fatima(as) annemizi, Hasan(as) ve Hüseyin(as) i. Nasıl tanıyacaktı peki

orada. “herkes sevdiği ile beraber” dememişmiydi bir hadisinde. İnsan birini tanımadan

nasıl sevebilirdi. Tanımak için okumak gerekirdi. Araştırmak gerekirdi. Tanıyıncada

severdi elbet. Oysa peygamberi(sav) anlatan bir kitap dahi okuyamamıştı. Ertelemişti

yıllarca.

“Allahım, Resülün ve Ehlbeyti için bir fırsat!”

Motor sesleri geliyordu kulaklarına. Balıkçılar olmalıydı. İki kişi suya atlamış kaldırmışlardı.

Ve sandalda gidiyor olmalıydı şimdi. Mezara mı götürüyorlardı yoksa.

Toprak kokusu geliyordu şimdi de burnuna. Mezara mı indirmişlerdi acaba. Toprak atmaya

başlayacaklardı üzerine birazdan. Ve gecikmedi ilk toprak göğsüne düşmeye başlamıştı

bile. Masaj yapıyor gibiydi göğsünde biriken toprak. Havasız kalmaya başladı mezarı. Biri

sanki ağzını ve burnunu tıkamıştı. Belli ki topraktı.

“Allahım, her şeye kadir Allahım. Ölüden diriyi, diriden ölüyü çıkaran Allahım. Sonsuz

isimlerin için bir fırsat daha.”

Biri ağzını açıyor ve boğazına parmağa benzer bir şey sokuyordu. Yoksa kabir azabı

dedikleri şey miydi?

Ve genzi sızlatan hava doluyordu içine. Gözlerinin önü aydınlanmaya başladı. Üzerine

eğilmiş onlarca baş ve birer çift gözlerle ona bakıyordu. Tanıdık birini arıyordu.

“Hocam, sen misin?”

-Benim Musam, benim, kardeşim. Benim…Elhamdülillah döndün bize.

Evet, Musacığım, birkaç gündür yaşadığın bu olayın etkisinden kurtulamaman gayet

doğal. Günlerdir eminim bu anlattıklarımı yaşadın ve sürekli bunları düşünüyorsun. Sana

bir fırsat verilmiş ve sen bu fırsatı çok iyi değerlendirmek istiyorsun. Öyle değil mi?

Anlatırken yan yana oturduğum Musanın yüzüne baktığımda gözleri gülüyordu.

-Hocam, öyle bir anlattın ki eksiği var ama inan ki fazlası yok. Peki sen hiç boğuldun mu

ki? Bunları ben değilde sanki sen yaşamışın gibi anlatıyorsun.

-Bunları bilmek için boğulmaya gerek yok kardeş. Aldığın her nefes sana verilmiş bir

fırsattır.

Yeni hayatında fırsatları iyi değerlendirmeni dilerim. Kalk artık, dün yaşadıklarını değil,

bu gün neler yapabileceklerini düşün ve yapmak için elinden geleni yap. Öğrencilerimiz

bizi bekliyor.

msg