Çoğul Yalnızlık

• 21 Mart 2009 Cumartesi 22:50:55

Korkuların karşısında, bir korkak gibi davran. Deli cesareti göstermenin âlemi yok ki. Sonra doyamayıp deliliğine, aynadakine ah edersin. “Ben sana demiştim.” Dersin. Dur! Kendinden başka suçlu arama. Yok çünkü. Rüzgârı karşına alıp koşmak varken, geriye adımlarla koşmaya çalışmak da neyin nesi. Ayağına takılacak taşları görmezden gelmek… Düşürecek tabii ki hayat seni. Oyun onun oyunu…

Yaşamaktan korkuyorsan öl! Sen seç ölümünü de. Nasıl ölmek istediğini sen tayin et. Ve bunu, gidişini, kendi içinde törene çevir. Doğumun gibi, senden habersiz, izinsiz olmamalı gidişin. Uyanışa süslemelisin kendini. Ve bir ferman tadında olmalı elvedan.

Ölmekten korkuyorsan, dilediğin gibi, var olduğunu hissederek, hissettirerek yaşa.
Yediğin kazıklara dayanabilmeyi öğren. İnsanların iki yüzünün de olduğunu bilerek yaşa. Ve güven kelimesini çıkart hayatından. Beklentisiz yaşa, her an sana gelecek yumruklara hazırlıklı, gardını alarak, temkinli dur hayata. Bir savaşçı gibi…

Aldatılmak istemiyorsan, sevme, değer verme. Aldatmak istemiyorsan vaatlerde bulunma mesela… Mutluluğu başkasından bekleme, kendi mutluluğunu kendin yarat… Acımak istemiyorsan, öyle çok yalnızlaş ki; şahitlerin olmasın seni ipe götürecek. Sen şahit olma başkalarının yarasına. Merhemde…

68 yaşında amca “Büyüyerek öğreniyorum hayatı kızım” dedi… Amca sen büyümedin mi?
Büyümemişti. İnsanın çekilecek çilesi var oldukça büyümüş sayılmazdı. Büyümek her şeyi sindirebilmekti. Ama bize çocuk kalabilmeyi öğrettiler. Çocuk kalmakta gerekiyordu, acılara gülüp geçebilmek için. Yolcuydum… Bir şehirden, başka bir şehre taşıyordum kendimi. Ruhumda ki yarığı genişletirken, yüzümden okunuyordu, acım, nefretim, vazgeçmişliğim
Boğazımda ki hıçkırıklı düğüm, sıkıyordu beni. Ağlasam ölümden kurtulacaktım belki. Ama dokunan olmadı. Ağlayamadım. Yaşlanmak istedim, atmış sekizlik amcaya bakarken. Ne çok acı çekmişti ve yolun sonuna gelmişti. Ne çok savaş kaybetmiş, bir o kadar da kazanmıştı. Hayat savaş meydanı mıydı? Umutsuz konuştun amca! Büyürken öğreniyorum dedin. İnsan ne zaman büyür(!)? Ve neden çocuk kalmak iyidir? Ben yaşlanmak istiyorum…

Yolcuydum…
Çoğul yalnızlıklarıma mahkûm ettim kendimi. Ne çok kalabalıktım. O,şu, bu, onlar, herkes ne kadar çoklardı. Ne çok dokunuyorlardı bana. Ve ben ne çabuk yorulmuştum. Ama onları ben almıştım içime, ya da var olmak zorunda kalmışlardı, hayatımın bir dönemecinde. Sonra gidemediler, çoğunu da ben göndermedim. Çoğaldım işte… Belki dedim, belki içimde ki boşluğa, içimde ki uçuruma birer taş olurlar. Sonra boşluktan özlediğim sevgi inşa olur. Ama kilitliydi kapılarım. Kimse giremiyordu ki. Ve ben anahtarları çoktan mavi bir denize atmıştım. Elimi uzattığım her yer dolu ve boşluğum, dışımda ki doluluğum kadar. Kocaman!
Çoğul yalnızlık
İçimde ölülerim var benim.
Boşluğumdan intihar eden duygularım…
Her gün ölüyor
Uçurum yalnızlığımda…

Hapistim…
Mutfakta atılan voltalarım var. En sağlam zincir, kıramadığın, kendi kendini bağladığın zincirlerindir. Ve insana kendinden başka hiç kimse zarar veremez. Sen buna izin vermezsen.
Ödülün de kendine, cezan da… Ne güzel söylemesi değil mi? Ezberlerimi tekrar etmesi ne güzel. Mutfak halısı, uzun kenar tam beş adım. S e n i n, isminin harf sayısı kadar… Beş adımda gidip, beş adımda dönersen bu ezberleri ancak söyleyebilirsin.

Vazgeçtim…
Sağlam dallar arayıp bulmaktan, vazgeçtim! Alçak dallar arıyorum tutunacak. Hani düşsem de, dal kırılsa da, düştüğümde canım yanmayacak. Kırılmayacağım… Yere yakın dallar…

Ve
Ben
Her gün beni terk eden güneşe inat, her gecenin ışığı, her seherin güneşi vardır umuduna tutkun, sadece güneşi sahiplenerek çıkıyorum yolculuklarıma…

(,,,,/,,,,/,,,,) tarihsiz bir gece
Seher Ersoy