HİÇLİKTEN YANA HER ŞEY
evet...yine aynı gecedeyiz.’hiçbir şey’ yazmak istemiyorum;çünkü yazmak istemiyorum ’hiçbir şey’.Ben bir şey yazmak istiyorum;ama çoktandır yazamıyorum.Yazdığım her şey sonra hiçbir şey oluveriyor çünkü.Biraz düşününce aslında yaşadıklarım da hiçbir şey oluyor..O yüzden ya istemiyorum ’hiçbir şey’ yazmayı;çünkü ben hiçbir şey yazmak istemezken her şeyi yazıyorum aslında hiçlikten yana.Onları okudukça yazdıklarımın hepsi gözümde kocaman bir hiç oluyor.Sonra hayatımın da öyle olduğu geliyor aklıma..Ben hep pişman olacağım hiçlikler yapıyorum bile bile.Hem de öyle böyle değil anında yanıyorum hiçliklerime.Ağzımdan çıkan her sözcük bir hiç aslında.Bu yüzden ben ateşten bir gömlek giymişçesine her saniye yanıyorum.Öyle böyle değil ama yüreğimin derinlerine dek yanıyorum.
Ben bu gece bir şey yazmak istemezken yine hiçbir şey yazmak istedim galiba;
hiçlikler adına ’hiçbir şey’ yazmak istemiyordum oysa...