Yazmak Kalıcı Işıktır

• 12 Şubat 2009 Perşembe 10:56:23

Yazmak kalıcı ışıktır

Karanlıkta olmaya o kadar alışmışım ki, aydınlığı aramaz oldum. Karanlıkta yapa yalnız kalmaktan korkar oldum. Etraf git gide zifiri karanlığa doğru gitmekteydi, kaçmak kurtulmak istedim. Ama nereye gideceğimi göremiyordum.

Karanlıkta bir ses işittim.
- Biz burdayız.
- Siz kim siniz?
- Bizler sözcükleriz, bizimle istediğin gibi konuşabilirsin ve konuşmalarını duyanlarla yalnızlığını giderirsin, diyordu.

Kelimeleri sevmeye başladım. Kelimeler sessiz çığlıklardı. Kelimelerin haykırışları içimde kopup coşuyor, dışarıya taşmak istiyordu.

Kelimeler dışarıda yankılanmaya başladı, ardından da dimağımın süngüleri düştü/düşürüldü…
Düştükçe kelimelere sığındım, bir umut ile… Ama onlar sessizce orada duruyor, sanki bana gülüyorlardı. Kendilerine yalvardım ama nafile sessizce durmaya devam ettiler.
Kelimeler artık beni sevmiyorlar mıydı? Bana hiç yardım etmiyorlar. Bende artık onları sevmezdim.

Karanlık etrafımı yeniden sarmaya başlıyordu. Ayrıca yavaş yavaş yalnız kalmaya başlıyordum. Kendime bir çıkış yolu bulmalıydım. Ama ne yapacağımı bilemiyordum.
Karanlığın loşluğunda gözüme kıyıda durmakta olan bir kağıt ve kalem ilişti. Kağıt ve kaleme uzandım.
Elim değdiğinde kağıt kıpırdadı.
Kalem hareketlendi.
İçim birden kabardı.
Elimdeki kalem kağıda bir çizgi çekti. Çizgi parladı, parlaklığı bir an sürdü ve söndü. Yanına bir daha çizgi çektim ışık artmaya başladı. Çizgilerin yanına çizgiler çekmeye başladım, ışığın şiddeti daha çok artmaya başladı, hem de ışık daha fazla kalıcı olmaya başladı. O zaman anladım çizgiler bir ışık idi.

Karanlıkta bana aydınlık yolu olması için daha çok çizgiler çizmeliydim. Kağıda çizgiler çizdikçe daha çok çizmeye başladım. Işık biraz daha fazla kalıyordu ama bir süre sonra yeniden sönüyordu. Tamamen karanlıktan kurtulmam için bir şeyler yapmalıydım.
Bende çizgileri bir araya getirmeye başladım, çizgilerin bir araya gelenlerin ışıklarının sönmediğini gördüm. O zaman anladım; çizgilerin bir araya gelmesiyle şekiller oluşuyor, bu şekillerin yan yana gelmesiyle kelimeler oluşuyordu.

Bende şekilleri bir araya getirerek gördüm ki ; bunlar kelimeler idi ve ışıkları hiç sönmüyordu. Ve anladım ki; bu şekillerin bir araya gelmesiyle oluşan kelimelerin ışığı hiç sönmüyordu. Ve buna yazı deniyordu. Kelimeleri sönmeyen ışık yapan yazı idi.

Bende kelimeleri yazdım…
Allah yazdım,
Peygamber yazdım,
Gül yazdım,
Anne yazdım,
Baba yazdım.
Sevgi yazdım.
Güzellik yazdım
İyilik yazdım.

Bildiğim bütün kelimeleri tek tek yazdım.
Ama ben sadece kelimeleri yazdım.