ARTİST OLACAK ÇOCUK

• 9 Şubat 2009 Pazartesi 10:06:27

Eski bir köy kahvesi.Hava kararmış.Pencerenin önünde on yaşlarında bir erkek çocuğu…hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Neden ağladığını bilmeyenler dayak yemiş zanneder.
Oysa o, karşı kahvenin bahçesindeki sinema perdesine bakarak, oraya gidemediği için ağlıyor. Babasının inadı tutmuş , o gün elli kuruş sinema parasını çok görmüştü ona..

‘Kıbrıs Ateşler İçinde ‘ Gösterilen filmin adı buydu.Uçak sesleri,bomba sesleri,ölen insanlar,
ağlayan anneler ve çocukların sesine kahvenin penceresindeki çocuğun sesi de karışıyor
du.

Kıbrıs olaylarını gündeme almıştı film. Şiddet içeriyordu…küçük bir çocuk için hiç de uygun değildi…ama o çocuk ağlıyordu işte.Filme gidemediğine mi yoksa babasının davranışına mı ?
Babası geldi sonunda yanına.

- Sen sinemaya mı gitmek istiyorsun ?
- Hı hı..diyebildi ağlamaya küçük bir ara vererek.
- O zaman yarın sana para vereyim, İzmit’e git…kos helva alıp gel. Sinemacı her geldiğinde
gider, hem kos helva satar, hem de film seyredersin…oldu mu ?
- Yaşasın, dedi çocuk. Çok sevinmişti. Bir anda bitirdi ağlamayı. Artık önemsemiyordu
‘Kıbrıs Ateşler Altında ‘ filmini. Kimbilir daha ne filmler izleyecekti , kos helva satarken.

O gece uyku girmedi gözlerine, babası ile birlikte yattığı kahve köşesindeki yataklarında.
Sabah da erkenden uyandı. Babasının kararından vaz geçmediğine çok sevindi. Cebinden çıkarttığı deri cüzdandan bir miktar para uzatan adam ,

- Minibüsten Pendik Dörtyol’da inersin. Otobüslerin durduğu yer var ya hani…orada Şaban
durur. Doğruca yanına gidip, seni İzmit otobüslerine bindirmesini söyle.

- Peki baba…

- İzmit’te inince kos helvacıların nerede olduğunu kime sorsan söylerler. Paranın yetti -
ğince alıp gelirsin işte..

- Olur baba..

- He , sakın dönüş için yol parası ayırmayı unutma..

- Unutmam baba…

Bu yolculuk için hiç de uygun yaşta olmasa da, yetiştiği ortam sayesinde olsa gerek,hiç de zorlanmadan İzmit’e kadar gidip,kos helva alarak geri dönüp geldi çocuk.

Gelir gelmez de kos helvalarını kesip, çay tepsisine koyarak önce kendi çalıştırdıkları kahvenin, daha sonra da köydeki diğer iki kahvenin müşterilerine satmaya başladı.

Çok mutluydu çocuk. Kos helva satıyor para kazanıyordu. Köylüler onu çok seviyor ve sırf sevdikleri için bile kos helva alıyorlardı.

Çocuk sinemacının geleceği günü iple çekmeye başladı. Ve o gün gelip çattı.. karşı kahve-
den sinemacının geldiğini duyuran plak sesleri gelmeye başladı...
Hemen kos helvaları kesip tepsiye dizdi çocuk. Henüz erkendi ama babası izin verdi gitme
sine. Sinema başlayıncaya kadar bayağı kos helva sattı. Sinema başlayınca da film seyret-
mek üzere sandalyeye gururla oturdu. Uzattığı parayı istemedi sinemacı. O da sevmişti çocuğu ve sinema parası almamıştı ondan. Daha bir sevindi çocuk.

Kahveler derken düğünlerde,bayramlarda, hatta diğer çevre köylerde bile helva satmaya başladı. Hangi köyde sinema varsa oraya gitti. Daha fazla film seyretmek onu çok mutlu etti.

Zamanla köylere elektrik gelince sinemacı sayısı artmaya başladı..Artık her köyde daha sık film gösterilmeye başladı. Kışın kahvelerde , yazın bahçelerde.

Gitmediği,kos helva satmadığı köy kalmadı. Zamanla kos helvayı leblebi – çekirdeğe çevirdi.
Kuru yemişleri daha yakından ,Pendik’ten alıyordu. Bu da onun işini kolaylaştırıyordu.

O dönemde çok gündemde olan çocuk oyunculara özenmeye başladı. Ayşecik, Ömercik özellikle o dönemin en çok sevilen çocuk oyuncularıydı.

- Ben de artist olmalıyım, diyordu artık. O da annesiz değil miydi ? O da çileli bir hayat yaşamıyor muydu ? Tıpkı Ayşecik ve Ömercik gibi çileli değil miydi ?

Annesi ile babası çoktan ayrılmışlardı ve o kahve köşesinde babası ile yaşıyordu…Zamanın Türk filmlerinde çokça işlenen ve bayağı da ilgi gören bir hikayesi vardı onun da.

- Ben de artist olmak istiyorum, dediğinde babasına, tepki gördü. Cahil ve kaba biriydi babası.
Yaşadığı hayat adamcağızı öyle yapmıştı. Çocuğuna bile pek anlayışlı ve sevecen davran
mak elinden gelmiyordu işte. Ne kadar sevse de, her türlü fedakarlığı ondan esirgemeye
cek olsa da, bunu oğluna anlatamıyordu.

Yine zamanın Türk filmlerinde çokca rastlan bir sahne aklına geldi çocuğun ; kaçmak…

O ,artist olmanın başka bir çaresini bulamamıştı. Babasından,köyünden kaçacaktı..
Doğruca İstanbul’a , Yeşilçam’a gidecek ve artist olacaktı..

Bütün filmlerde evlerinden, köylerinden kaçan gençler,çocuklar hep öyle yapıyorlardı.

İstanbul – Yeşilçam…..Artist olmanın yolu buradan geçiyor.

Kararını verdi ve kimliğini de yanına alarak bindi minibüse. Daha sonra tren,vapur ve İstanbul’a vardı.

Yeşilçam’ı da bulacaktı mutlaka. Ve mutlaka artist olacaktı o da..

Bir Ayşecik’ten,bir Ömercik’ten neyi eksikti ki…..

Fikret TEZAL