Renkler içinde boğulan bir renksiz olmak..

• 27 Ocak 2009 Salı 13:39:56

Bayan kırmızı ile yaşıyorum.. Küçük, düşlediğimiz değil ama düşlenen bir evimiz var. Kimi mutlu taklidi yapan mutsuz, kimi mutsuzuz.. Evet, bayan kırmızı çok güzel bir kadın.. Onu güzel diye sevmedim ama, onu güzel diye terkettim..
Sonuçları ağır tartışmalarımız, hep sakin geçer.. Sıcak ve sakin. Birkaç saat önce gibi.. Evin sakin kapatılmayan kapısı, işte orda.. Ev sımsıcak...

Dün, bayan sarı ile öğle paydosunda yemek yedik. Hala bana bakarken bakmamalıyım dercesine bakıyor. Hala konuşurken bazen, sesine bir şeyler dokunuyor. "Bayan kırmızı nasıl" diye sorarken, yine oldu... Bayan sarı ile sevişmeyi isteyebilecek kadar sadakatsizim aslında ama; yapamayacak kadarda acıyorum ona..

Bayan beyaz ile ilk yalanın nadasında tanıştım. Kırmızı’m yüzümü kızartmıştı.. Unutmaya yüz tutturmuştuk da, unutmayacağımızı sanki, bilmiyormuydukki...
Bayan beyaz ile sonbaharda tanıştım.. 8- 9 hafta ya da daha fazlası öncesiydi şimdinin.. Hava soğuktu ve elleri çok güzeldi.. Gözlerim ne zaman üşümelerimin emri altına girmişti daha önce böyleki, ellerine bakmıştım her titrememde.. Hatırlamıyorum; belkide ilkti. Arkadaşça, bir akşam kahvesi içmeye arkadaşımın ısrarı ile çıkmıştım sokağa o akşam.. Tanıdık bir isim, bilmedik bir yüz ve güzel eller.. Dört kişiden biri bendim, biri o. Dört kişiden biri vardı, üçü yok.

Bütün gidişler gibi, kırmızının gidişide başka bir kadını özletti bana.. Bir bana mı böyle oluyor ? Bilmiyorum.. Bayan pembe geldi aklıma.. Yanıma gel diyecek ve bütün gece onunla olucaktım.. En son geçen yaz görmüştüm onu. Arasam açardı telefonu, istesem gelirdi. Bayan pembenin elleri küçüktür ama, kıyamazdımki.. Ahlaksız bir özlemden başka birşey değildi pembeyle sevişmek istemem..
Numarayı çevirdim, evet, hala ezberimdeydi.. Birgün özlerim diye mi silmemişim aklımdan diye geçirirken içimden, sesini duydum. Hatırı sayılır dakika dinledik birbirimizi.. Ve telefonu yalancı tatlılıkta bir iyi geceler ile kapadım, "gel" demeden bana.. Bayan pembenin sesi yumuşaktır, kıyamazdımki...

Bayan beyazın kokusunu sadece o akşam içime çekebilmiştim. Bir daha onu görmedim.. Onun özlemi ceketimin iç cebindeki kalemim gibiydi artık.. Hep yanımda, mürekkebi bitmiş...

Bayan sarı kölem miydi benim; yoksa ben efendi olmayı seven bir egoist miydim ? Hiç sevişmemiştim onunla.. Ne zamandır arayıpta bulamadığım siyah kaşkolum çarptı gözüme.. Masanın altına kaymıştı demekki, sandalyeden.. Sarıp boynuma hemen şimdi, bayan sarıya gitse miydim ? Hem beni severdi...

Bayan kırmızı beni terketti, yo hayır itiraf ediyorum, "terk et hadi" dedim ona.. Evim hala sıcak.. Kaşkola bakıyor gözlerim.. Aklımda bayan beyazın küpeleri.. Telefonum masanın üzerinde...

Pembeyi özlerken kırmızıyı düşünüyor, sarıya acırken beyaza kapılıyorum..
Haklılar mı ?.. Ben, sevmeyi mi biliyorum sadece,
"sev beni" ye dilim tutuk...
Kadınlarla yaşayan bir erkeğin kadınının olmaması, ne kötü...
Renkler içinde boğulan bir renksiz olmak,
tanrım, ne kötü...