Gön:Filistinli

• 15 Ocak 2009 Perşembe 00:06:42

Selam olsun sana ve o pak yüreğine…
Sevgili öğretmenim,yazmak geldi içimden bu gün sana.Nasıl bir duyguysa bu! Tutamadım kendimi,aldım elime kağıdı kalemi.Biliyor musun öğretmenim? Elim hiç alışmadı silaha,tüfeğe.hele şu sapana hiç!Eskiden,hani şu kara tahtanın önünde,ne güzel tutardım tebeşiri.Şu sapanı kafama taktım,ağabeylerim öğretiyorlar ama nafile;çünkü senin gibi değil hiçbiri.Öğrettikleriyse hiç mi hiç benzemiyor senin öğrettiklerine.
Geçen gün yine kurşunlar yağdı üzerimize geceden sabaha kadar.Oysa sen sıcacık gülümseyişinle sevgi dağıtırdın bize her sabah.Komşumuzun evi yıkıldı.Öbür komşumuzun da.Hatta bizim evin önündeki büyük cami var ya onu da yıktılar öğretmenim.Sabah uyandığımda gördüm.Daha sonra tanımadığım adamlar gelip babamı aldılar.Büyük abimi de götürdüler.Hiç geri getirmediler öğretmenim.Yoksa o adamlar seni de mi aldılar…
Bana savaşmayı neden öğretmedin öğretmenim?Kin tutmayı,nefret etmeyi,çalıp çırpmayı.Ya adam öldürmeyi neden hiç öğretmedin?Bu adamlar ne istiyor bizden hiç anlamadım.Sen bunlara sevmeyi öğretmedin mi?Peki ya sobe oyununu?Geçenlerde tenekenin ardına saklanan çocuğu vurdular!
Tüm bunları yazdım ya sana şimdi üzülmüşsündür.Ben de üzgünüm öğretmenim.Bir çocuk gülmeyi unutabilir mi,ben unuttum.
Kendine sevgiyle bak…