OZANLAR BİLİR EN ACIYI BİR DE- 3

• 12 Ocak 2009 Pazartesi 17:02:59

Sevgili Ozan !

Her seven yürekte zonklayan sarı dolamalı bir sancı vardır. Bir de kül sızıdan uç veren yıldız çiçeği, karanfil ya da gül vardır...

Acıdan... en acıdan söz ediyorsun... Ozanlar bu acıların çok dahasını bilir...Ama, bunu yaşar mı, yaşamaz mı kim bilebilir ki... Acının ak umutlara karadöl olduğunu... böylelikle insanın sevileştiğini, sevecenleştiğini, yüreklerde sevdikleri ile nasıl özdeşleştiğini sana nasıl anlatabilirim Ozan...

Sevinin en saygın, en arıl duygularda başladığını, bakışların buluşmasından nasıl doğduğunu söylemeye gerek var mı ? Bunları bilirsin Ozan... Ama, bunların birbirinden kaçırılışında yürek suskunluğunun başlattığı erimeleri hangi göynük sözcükler anlatabilir? Sen Ozansın, pınar dizeli Ozan...Söyle; o iç erimeyi nasıl yansıtabilirsin dizelerine tam olarak?

Seven her yürek acıyı yurt tutar... Ama, çeşit çeşit, renk renk ve alev alev... Güz göğünde turunculaşan maviliğin izdırabı eşiğine gelmiş karanlığın başlamasıdır... Baharın menekşe mavisi, güz mavisini ne bilsin... Yaşamadı ki... Oysa, onda ne çileler harmanlanmıştır...Kaçırılan fırsatlar... başarısız adımlar... yitikleşen duygular... ölmeyen gönül istençleri.. onulmazlıklar.. onulmazlıklar... Ve can bedeli anılar... Her biri diğerinden çileli... acılar dağ dağ üstüne... Hasatı alınamayan gaydalı veya gaydasız yaşam... Gökçe sümbül mavisi, al bahar bunları bilir mi Ozan ?

Bakınız insanlara; seviye, sevecenliğe zamanları yok... Şu evendirik yaşam içinde temel espiri erdem değil, yalan olmuş... İrili ufaklı yalanlar.. biteviye yalanlar... Unutulmuş, bir yana itilmiş erdem mayasında yaşam bulan seviler... Gerçekte sevenler anlamsızlıklar gömüsünde çırpınıp durmaktadırlar.

Bunca olumsuzluklar arasında çok değil, bir avuç insan gerçek sevgi ve seviyi çirkinliklerden arıtarak, insanlarımıza gerek yazıları, gerekse dizeleri ile anımsatmaya çalışıyor...

Yarım yamalak sevilerin kimileyinlerde yitip gittiğini hangi seven insan bilmez ki ... Üstüme değil Ozan; ama, sormak zorunda kalıyorum. Kim o şair... Kim ki o, yalvaç duygularına çiçekleri kondurmayan kişi... Kim o duygu celladı ki, gökçek Ozana tünerdirmez..?

Sen bilirsin Ozan, sen bilirsin... Ama, yenik düşme... Sevi iklimindesin... Yaşamalısın seviyi...Yükseltmelisin yüreğinin doruklarında... Ancak böyle üretirsin şiirlerini, böyle anlatırsın acılarını ve onulmazlıklarını...

Dizelerini yazmayı sürdür Ozan... Sevmelisin, seveceksin ama sakın ola ’ Pisiğe deh demeyesin, sonra kendini küheylan sanır’

KÖMEN