**BİR ÖMÜR BOYU BEKLERİM DEMİŞTİM**

• 24 Aralık 2008 Çarşamba 14:21:55

Bir varmış bir yokmuşlarla başlar ya bütün masallar...
Bende böyle başlayayım masalıma...

BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ
Çiçeklerin güzel kokular saçtığı bir baharda tanıştılar yahya ile esra.Utangaç bir sevda kokusu can çekişleri gibiydi sanki. Seviyorlardı birbirilerini ama sevdalara ne zaman izin verildi ki... esra türküler söyler yahya şiirler okurdu uzaktan uzağa.
yanyana gelip konuşamazlardı belki ama iki beden tek ruhtular aslında.
yine bir gün kiside bakarken aşklarının ıslak gözyaşlarına... yahya dayanamadı daha, koştu esram diye sevdalısının yanına...esra şaşkındı ama sevdiği bir adım yakınındaydı. ve ona sarılmaması imkansızdı. sarıldılar birbirilerine sanki hiç ayrılamayacakmışcasına. bilmiyorlardı ki yılların kendileri için getireceklerini... artık uzaktan uzağa değil sarılarak buluşuyorlardı sultan köyü yakınlarında. her gelişinde yahya çiçekler getiriyor, esra karşılığında türküler söylüyordu yahya’sına...yahya askerliğini daha yapmamış olduğu için ailesiyle konuşamıyordu. esra ısrar edebilirdi ama faydası olmayacaktı biliyordu. Çünkü; bulundukları bölgede askerlik yapmayana kız verilmezdi. Susuyordu esra, susuyordu yahya... ne söyleyebilirlerdi ki...kader deyip susmaları gerekliydi...
Yahya;esra’ya yeminler ediyor, sözler veriyordu.. esra yahya’ya hiç yemin vermemişti oysa. Bir zaman, beş zaman derken Yahya’nın askerliği dayanmıştı kapıya. Yahya ne diyebilirdi sevdiğine... nasıl gidiyorum diyecekti nazlı ceylanına... en sonunda yahya ayağı kalktı ve koştu yanına esra’nın, ellerini öylesine sıkıyordu ki. yere bakıyordu, konuşamıyordu, seni bırakıp gidiyorum diyemiyordu. ama gitmesi lazım geliyor. kabullenilmesi gerekiyordu. ve son gün!..Yahya yarın askere gidiyordu. son buluşmalarıydı.. bir daha göremeyeceklerdi birbirilerini asla... yine buluştular son gün sultan köyü yakınlarında, ağladılar ama ne fayda. peygamber yemini. ALLAH emanetiydi vatan... ve yahya alnından öpüp esranın dönüp yürümeye başladı. bedeni yürüyordu ama ruhu sevdiğinin yanındaydı hala... esranın sesi duyuldu uzaktan...Yahya seni bir ömür beklerim diyordu...Yahya ağlıyordu. erkekler ağlamaz diyenler belli ki yalan söylüyorlardı. yahya gibi ne delikanlılar vardır ağlayan.
Ve aradan uzun zamanlar geçmişti ama esra yahya’dan hiç haber alamıyordu.esra’nın tuttuğu tarihe göre yahya’nın yarın gelmesi gerekiyordu. ama yahya gelmeyecekti... çünkü askerdeyken bir bacağını kaybetmiş aserliğinin ikinci ayında terhisi verilip gönderilmişti. yahya köye dönmemişti. esra’nın gözü asker beklemeyi çok tan bırakmış. sevdalısını bekliyordu artıkÇünkü;yahya^’nın askere gidişinin üzerinden tam yedi yıl geçmişti. yahya’dan ne ailesi haber alabiliyordu nede esra. esra dayanamıyordu artık. ve hasta yatağında, sevdiğinin dönmesini bekliyordu hala. meğer Yahya "acaba beni hala bekliyormu"diye gelyormuş köye her hafta. ve haberini alır esranın. esra öüm döşeğinde. son günüdür esranın Yahya’yı beklediği. yahya koltuk değnekleriyle gelir son gün esra’nın yanına. Esra gözlerini açar yahya yanındadır ve artık kavuşmanın hüznü yaşanır. Esra’nın son sözü "SENİ BİR ÖMÜR BOYU BEKLEDİM" olur. yahya gelmediğine pişmandır ama nafile... bir ömür beklemiştir onu esra ve esra gözlerini yumar yahya’yı beklediği bir ömrün sonunda...
[ /kalin