Ne insanlar var MIŞ..

• 12 Kasım 2008 Çarşamba 22:53:29

Ne İnsanlar var...

Bir gürültü koptu apartmanın içinde.Küüt diye bir kapı kapanmasının ardından,bağrışlar yükseliyordu yankılanarak.Hemen kapıya yöneldim,gözden bakarken ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.Bağıran bir adamdı.Vazgeçtim bakmaktan,fakat rahatsız oldum kayıtsız kalamazdım.Allah’ım yardım et, diye dua ettim.
Bu arada, erkek sesine, garip bir ses daha eklendi,ve olabildiğince yankılanıyor,dışarıya kadar çıkıyordu bağırışlar.
Ne oluyor ya dedim,açtım birden kapıyı.Ses, alt dairenin kapısının önünden geliyordu.Tekrar kapattım kapıyı.Aman Allahım dedim,adam öldürüyorlar.Öyle bir bağırıyor ki, adamı kesiyorlar sandım.Titremeye başladım,nabzım hızlandı,o kadar şaşırdım ki,ne yapsam? Arasam mı polisi ? Diye düşünürken,olası ihtimalleraklıma geliyor.Ya, karı koca kavgası ise?.Böyle kavga mı olur diyorum diğer taraftan.Bunca gürültüyü, çatı katından ben duydumda,kapısının önündeki sesi duyan yok mu? Ne tuhaf bir durumdu.
İşin tuhafı, hatta en vahimi , hiç kimse çıkıp ta, ne oluyor diye bakmadı.Gerçi ,gündüz saatlerinde meydana geldi bu olay,beyler işte olabilir.Ama evde olan da vardı.Neyse efendim,sanki, bir tek ben yaşıyorum , koca binada.Bir insan evladı yok mu ? Kimse duymuyor mu? Alt dairenin, merdiven uzantısına,boylu boyunca bir adam uzanmış,can çekişir halde çırpınıyor.
Aman Allah’ım dedim,adamı öldüresiye dövdüler,bıraktılar diye şoka girdim.Koridorda bir ileri,bir geri gidip geliyorum.Bizim binadan biri mi dövdü,ne işi olur,kimdir??..Yüzü de görünmüyor.Sorular sorular,titriyorum.Balkondan dışarı baktım, bu sesi duyan var mı diye?..Yok kimse,hemen karar verdim, kimse kim dedim.Cep telefonumdan,155 i çevirdim,Yetişin lütfen ! dedim.Anlatıyordum telefondaki polis memuruna, bu sırada zil çaldı.Gözden baktım, ve kapıyı açtım,genç uzun boylu bir adam.Elinde beyaz bir kağıt,bana doğru uzatınca niyetini anladım..
Anladım, bu adam, az evvel bağıran adam olabilir mi diye hızlıca düşündüm.Bunlar saniyeler içinde olup bitti.Kapıyı kapatıp,aklıma gelenin doğru olduğunu,telaşımın boş olduğunu derin bir oh çekerek, bana adres soran memura anlattım.Gelmeyin memur bey dedim.Benim kavga sanıp, üzüldüğüm, neredeyse kriz geçirdiğim bu olayı,çalışmamak adına,kendisine, sara nöbeti gelmiş gibi davranan, bir sahtekar çıkarmış meğer dedim.Telefonu kapattım.

Telefonu kapattığımda, hala titriyordum,sandalyeye oturdum.Nedir bu dedim kendime,Bu olay, 10 dakika içinde yaşandı ve bitti.Benim ömrümden bir gün ,belki de bir ay gitti.Şaşkınım ....Panik oldum...Hepsi bir yana, zan ettim.
Ne düşüneceğimi,nasıl düşüneceğimi bilemiyorum şu anda bile.
Hayatımın kararması demekti, böyle bir duruma şahit olmak..Bu olay, bir dilenme şekli olmaya bilirdi de.Vurdum duymazlığın böylesi çok üzdü beni.Komşu olmayı unutmuş olmanın üzücü resmi.
Aman arkadaşlar,dostlar...Siz siz olun,lütfen duyarlı olun.Dikkatli olun.
Beni,tek teselli eden , zan ettiğim kötü şeylerin olmaması..
Dilenmenin şekli değişmiş..

Şükürler olsun....