GÖNDERİLMEMİŞ MEKTUPLAR (BU İKİNCİ MEKTUP)

• 3 Kasım 2008 Pazartesi 11:14:30

Nartanem...

Dünyayı bir yana atmıştım. Bir yana atmıştım kendimi. Ben sana yanmıştım. Ve yangınımı anız yangınlarına anlatmıştım. Susmuştum. Sonra sen sorgulamıştın apartmanların gölgesinde.

Bembeyaz kalan gözkapaklarını yokluğuma açarak ağlamıştın. Ben kendi düş kavgamı anlatmıştım şiirlerle. Sen kendi düşlerinin tükenişini anlatmıştın, ıssız, öksüz ve üryan kelimelerle.

Ama buluşamamıştık, kavuşamamıştık ırmak olupta denizin birleştiği yerde. Setlerimiz vardı, sebeplerimiz vardı. Yine de sermiştim kaderimi kara bahtına bu gece. Ve inan tahmin ettiğim gibi yanılmamıştım.

Nurtanem...

Hiç kuşkun olmasın. Yanıp sönecek, yanıp sönecek her gece. Bıkmadan, usanmadan benim için yanıp sönecek. Bir lunapark caddesinde prefabrik evlerde geçen çocukluğumun ilk gizli aşkı gibi içimde. Sana yazdığım mektuplar kadar aydınlığım.

Sana olan duygularımı dilimle söyleyemedim. Baktım gözlerinin derinlerine. Ta derinlerine. Anlatmak istedim gözlerimle beklediğini. Susturulmuş törelerin dilime vurduğu kelepçeleri kırıp her gece, bir yerlerde beklediğini. Sensizliği yaşarken seninle, söyleyemedim beklediğini.

Birtanem...

Sonbahardaydı gönlüm. Ateşinde yanmak istedim mavilerin yeşillerin. İllede yeşillerin. Sıcak yaz geceleri gibiydi gözlerin. Ve kirpiklerin ısırgan otları kadar arzulu, acı veriyordu hınzırca. Ama bir yerlerde kalıyordu son sözler. Son bakışlar çaresizce iniyordu yere. Seni beklediğim zaman yenilgiyi bilmeden.

Bir yakamoz ışığı gibi ve bir yakamozun gölgesi kadar üşüyordu içim ve parlıyordu istemesende. Türkülerde buluşuyorduk, kavgalarda, hıçkırıklarda. Aşağılamanda arzu vardi hep istekle karışık. Dünyayı sarmalayıp, tahta beşiklerde uyutacak kadar. Sen benimdin belki daha önce. Ben senin kölen sevgilindim bin asır önce

Ama ben seni şimdi istiyorum. Şu an, şu dakika ve şu zaman. Yetmiyor daha önce ve yaşamak daha sonra.

Seni çok özlüyorum....