Seni Affettim Belki..Ama İstanbulu Asla..

• 29 Ekim 2008 Çarşamba 00:48:26

Ve Merhaba!

Yanıp sönen neon lambaları olan bir cafede yazıyorum bu mektubu sana.Sanırım tasvip etmezdin şimdiki oturuşumu , giyinişimi,usulca sigaramın külünü savuruşumu.Kimse onaylamıyor zaten şu sıra gidişatımı.Kimsenin gözünde değilim düşüyorum dibe dibe.
Haberlerini alıyorum ondan,bundan.Evini değiştirmişsin.Çok isterdin biliyorum.Mutlu oldugunu düşünmek içimde buruk bir hüzün bırakıyor.Senin mutlulugunla mutluymuş gibi kandırıyorum kendimi.Buruk bir hüzün asla modifiye edilemez mutluluga!
4 dakika sonra bir adam geçecek bu cafenin önünden.Aceleyle...Elinde sigarası,kulaklarından müzik taşan bir adam.Kalabalık dönüp bakacak ona... Birçogu tanıyacak.Hatta bazıları resim yada imza isteme cesaretinde bulunacak.Karşına ozaman çıkacagım.Sen acelenden farkında olmayacaksın bir zamanların ’Canparesi’ yanından geçerken.Kokusu,saçları,elleri değişmiş bir kadın geçecek incelmiş bedeni sislenmiş gözleriyle.Farkındasızlgını bilsen mutlu olursun hatırlayıp acı çekmeyeceginden.Ve aksam eve döndügünde bu mektubu bulacaksın.Bu şehri az evvel terketmiş bir kadından gelen.Duman kokulu,göz yaşı ile filtrelenmiş mürekkebi deforme olmuş okunaklı bir mektup.
Herşeye Ragmen Sevgilerimle Yazıyorum Bu Mektubu.

Seni Affettim Belki..Ama İstanbulu Asla..