Yıl Yetmişin bilmem kaçıydı

• 21 Temmuz 2008 Pazartesi 00:00:00

Yıl yetmişin bilmem kaçıydı..
Üniversite öğrencisi olduğum yıllar..İstanbul büyük,İstanbul hunhar..Okulla yurt arasında,taşralı mahcubiyeti ve sıcaklığıyla her gülen yüze tutunduğumuz,kolay kurulan arkadaşlıklarla,İstanbul’u küçültmeye, Dünya’yı da büyütmeye çalışarak geçen günler..
Para çokmuş bu şehirde..Bilemem! Bizde yoktu..
Tek eğlencemiz,hafta sonları üç beş arkadaş buluştuğumuz,parfüm kokan, sıcacık sinemalardı..
Mevsim bahardan kışa mı dönüyordu, kıştan mı bahara hatırlamıyorum..As sinemasında mıydık oda meçhul..Bilet kuyruğundayken niye çevirmiştim başımı onu da bilmiyorum.
Gözlerime değdiğini biliyorum, karası yakamoz ışıklarla bezeli, zifiri gecelerden de kara bir çift gözün..
Zaman yoktu o an..
Salise miydi takılı kaldığım,dakika mı,saat mi bilmem..
Gişe görevlisinin sesi uyandırdı.
Sinemaya girdiğimi biliyorum..
Filmin konusu neydi,kimler oynuyordu onu hatırlamıyorum..
Hatırladığım,ben film arasını beklerken zaman yine durmuştu,geçmiyordu.Geceden kara bir çift gözdü zaman sadece..Umudun yakamoz ışıltılarıyla bezeli ama gelgitli hüzün gölgeleri de üzerinde bir çift göz…
Arada hemen attım kendimi dışarıya.
Bir çift gözde oradaydı.
Beni görünce,ufacık ta olsa bir gülümseme geçti karaların içinden,bir ışık yandı.
Kara gözlerinden de kara saçları vardı.1.80 falandı boyu..Sanki daha uzundu..Yeşil bir parka vardı sırtında,postallarında çamur izleri.Demek kenar bir mahallede yaşıyor diye geçti içimden.
Çıkışta göremedim.
Her sinemaya gidişte ben girdim bilet kuyruklarına.
Her sabah,gözlerin karasıyla uyandım uzun süre.
Karası azalmaya başladığı günlerdi uyanmaların,bir mitingdeydik,onu gördüm.Gözlerimiz değdi gene.Belki bir andı.Bir asır gibiydi bence.
Göremedim bir daha,ne sinema da,ne bir eylem de.Değemedik gözlerimizle..
……………………………………………………………………..
Bahardan kışa mı dönüyordu ne mevsim.
Her günkü gibi uyanmıştım griye çalmaya başlayan gözlerle.
Hava serin ve puslu, okul yolu uzun.Kuyrukta epey beklemiş miydim bilmiyorum.
Otobüsteydim..
Hep yaptığımı yaptım gene, gazete okuyan birini başına yanaştım,çaktırmadan usulca..

Ve karardı Dünya.
Zaman yoktu.
Sadece kağıt parçasın da,yaşamın karası kadar kara bir çift göz vardı.
Bir çatışma sonunda vurulmuştu gazete de yazan…Sadece bu kadardı tüm yazılan.
Kurşun yağmuru söndürmüştü yakamoz ışıkları….

Zaman yoktu,ben yoktum.
Geceden kara gözler artık yoktu..
Umutlar gözyaşlarımla yok olmuştu.
.............................................................

Her sabah uyanırım gene ben..Kapkara,ışıl ışıl bir çift göz ile…

19.01.2007

Esin Döndüoğlu