GERÇEK AŞKI BULMUŞKEN KAYBETMEK

• 29 Ekim 2007 Pazartesi 00:00:00

Hayatım o kadar normal geçiyordu ki,o çıktı karşıma.Nerden bileyim,ilk görüşte aşık olacağımı.Aslında ona aşık olmak aklımdan bile geçmemişti.Aslında ilk o bana aşık oldu desem yerinde.Bakışlarını hep yakalıyordum.Mahalleden arkadaşım,sohbet ettiğim arkadaşım olarak görüyordum.Bir gün yine o çıktı karşıma.Elime bir mektup verdi.Mektubu hemen oracıkta açacak oldum.Fakat ben gittikten sonra oku diyordu.O gün işlerim olduğundan mektubu gece yarısı okuma fırsatı bulmuştum.
Mektup da beni sevdiğinden bahsediyordu.Mektubu okudukça heyecanlanmıyor da değildim hani.İlk defa bu kadar heyecanlandığımı fark ettim.Şimdiye kadar bu aldığım mektup ilk değildi.Neden bu kez ayrı bir duygu yaşamıştım acaba.O gece bütün gün uyuyamadım.Sabah artık düşüncelerim ortadan kalkmıştı.O duygunun aşk olduğunun farkına varmıştım artık.Sabah kahvaltımı yapar yapmaz,kendimi dışarı attım.Onun yolunu gözlüyordum artık.Beklediği cevabı vermeliydim.
Sanki o da beni bekliyordu.Biraz yürüdükten sonra karşıma çıktı.Heyacanlıydı.Biraz Zorlanarak da olsa günaydın dedi.Ben cevap olarak,”sen beni ne kadar seviyorsan,bende seni o kadar seviyorum” dedim.Birden boynuma atladı.Şaşırmıştım,Aslında hiç böyle bir tepki beklemiyordum.
Artık her iş çıkışı eve beraber gelir olmuştuk.Her gün evine kadar onu bırakıyordum.Hafta tatillerimizde akşama kadar birlikte vakit geçiriyorduk.Artık o evlenmek istediğinden bahsediyordu.Haklıydı da,artık zamanı gelmişti.İş ve maddi olarak durumum gayet iyiydi.
Evlenmek istediğimi aileme daha açmamıştım.Her zaman ki gibi bir sabah işe gittim.O günün bir çok kariyer isteyebilecek kişiler için aslında en mutlu günü olabilirdi,fakat benim için öyle olmadı.Beni şirketin Japonyadaki şirketin başına getirdiklerini söylüyorlardı.Aslında arkamda bir sevdiğim olmasa belki bu kadar üzülmez aksine sevinirdim.Sevinilmesi gereken bir olaydı.Fakat daha sevdiğime kavuşamadan ayrılık yolu gözüküyordu.
Akşam ailem için sevindirici Aşkım için en zor günlerden biri oldu.Boynuma sarıldı ve ağladı.Aslında çok da üzülmeye gerek yoktu.7 ay sonra yıllık izinimi kullanır.Düğünümüzü yapardık.7 ay sonra onuda yanıma aldırırdım.
Nihayet yeni görevime başlamıştım.Hemen hemen her gün telefonla konuşuyorduk.Bir ay aralıksız her gün telefondan konuştuk.Sonraki günler 3-4 günde bir telefonlaşmaya başladık.Sonraki ay 10-12 günlere kadar çıkıyordu.Anlam veremiyordum.Her gün arıyordum,her aramada işi olduğunu kapatmak zorunda olduğundan bahsediyordu.Gerçekten işi olduğuna inanıyordum.Görüşmelerimiz artık 15 günde bir yapar hale gelmiştik.
O 15 günde bir yapılan konuşmalarda da eski hoş sohbetlerimiz yoktu.Ne oluyordu,bir türlü anlam veremiyordum.Artık Japonya beni sıkmaya başlamıtı.Beni burada ayakta tutan onun sevgisiydi sanki.Günler geldi,geçti.Yedi ay gelmişti artık.Yıllık izinimi kullanabilirdim.Yıllık izinimi alır almaz,memleketime koştum.Memleketime iner inmez,Toprağı öpesim geldi.Nede olsa vatan toprağı.Özlüyor insan.
Evime gelmiştim artık.Heyecandan yerimde duramıyordum.Aşkımı aramalıydım.Ona süprizimi yapmalıydım.Geleceğimi ona haber vermemiştim.İş çıkışı onu göreyim diye iş yerine gittim.İş çıkışı herkes çıkmış bir tek o çıkmamıştı.onun kız arkadaşı beni görür görmez yanıma geldi.Aşkım nerde,çıkmadı mı daha dedim.
O işden ayrıldı.Başka fabrikaya başladı cevabını aldım.
O an biraz ona kırılmıştım aslında.İş değişikliği yaptığını neden benden gizlemişti.Onunla görüşmek için evine gittim.Evinin camında satılık levhası vardı.Artık bir şeyler olduğunun farkında olmaya başlamıştım.Neler olduğuna da anlam veremiyordum aslında.1 hafta kadar onu aradım.Sonunda yeni ev adresini buldum.Evine gittim.Kapıyı açan olmadı.Evinin önünde beklemeye başladım.El ele tutuşarak biriyle onu görmüştüm.O an yıkılmıştım artık.Bunu bana nasıl yapardı.Tüm hayallerim o anda yıkılmıştı.
Bunun nedenini ona mutlaka sormalıydım.Benim hayallerimin üzerine neden bir hayal daha kurdu.Bir gün yine Sahilde yürürken,karşıma rast gelmişti artık.Bu kez kaçışı yoktu.Mutlaka ona sormalıydım.Sordum da.Fakat cevabını da alamadım.Yüzü kıpkırmızı kesilmişti.Elbette kesilecekti.Çünkü suçluydu.Allah mutlu etsin,dedim ve yanından bir daha görmemek üzere ayrıldım.
Sanki beni hayata bağlayan kişi oydu.Hayattan beklentim kesilmişti sanki.İyice dağıtmaya başlamıştım artık.İş güç düşünecek halde değildim.İşimden 1 ay daha izin aldım.Kendimi toparlamaya çalışıyordum.Fakat nafileydi.Aklımdan hep o geçiyordu.
Onun eşi bir gün yanıma geldi.Nasıl öğrendiyse onu bilmiyorum.Benimle onun hakkında konuşmak istiyordu.Benden çok çok özür dilediğini ifade ediyordu.Şaşırmıştım.Gerçekten aşka inanan biriydi.Benim onu sevdiğim kadar onun da sevdiğine inanmaya başladım artık.Benim yaşadığım gerçek aşkı oda yaşamıştı.Artık eskisi kadar üzülmüyordum.Sanki onun eşinin gelişi beni silkelemişti.Kendime getirmişti.
Eski hayatıma geri dönüyordum.Biliyordum ki belki de yaşadığım gerçek aşk dediğim duygunun daha gerçeğini yaşacağıma inandırıyordum kendimi.
Hayat devam ediyor.Ben hala gerçek aşkın peşinde dolaşıyorum.Elbet bir gün o aşk bana da uğrayacak.

DURSUN ALİ DOĞANÇAY-KARABÜK