hüzün perisinin kalemi- 9: bu şehirde de_ (son demler)

• 7 Nisan 2007 Cumartesi 17:17:24

7 haziran
aydın

“…karşımdaki insanlar sanki bana daha ilk bakışlarında nasıl bir
ruh halinde olduğumu anlayıp boğulmakta olan bir kedi yavrusuna
gösterilen şefkat kadar saf bir hisle beni o durumdan kurtarmaya çabalıyorlar.
bunu fark edebiliyorum.
hep kendilerinden taviz verip, fedakarlık yapıyorlar.
belki idare edilmesi gereken bir tehlikeli belki de acınası bir zavallı olduğumu düşünüyorlardır.
bense onlar için hiçbir özveride bulunmuyor ve tüm bencilliğimle
hisleri yalnızca kendimin tam manasıyla yaşayabileceğimi kendime savunup,
onların duygularını önemsemiyorum. belki de derinliğini tahmin edemiyorum.
ama onlarda beni nasıl biliyorlarsa – ki bu meçhul- ve şundan da eminim artık
ben nasıl hissettiklerimi kalbimde saklıyorsam ve oradaki canlılığın verdiği canlılığı duyuyor ve hayatın her adımını kalp atışımda hissedebiliyorsam – bu ne kadar beni
boğsa da – onlarda daha derinde duyuyorlar ve ben gerçekçi olduğumu savunduğum
halde benden daha iyi doğruyu görüp biliyorlar ve gerçektende hayatla, gerçekle
ve en önemlisi de bunlarla birlikte duygularını da idare edebiliyorlar. bense
tanıdığım herkese çok uzaklarda ve önemli olduğumu düşünerek nefes alıyor
ve enerjimi en az seviyede sarf ederek ılık olan kalbimden yayılan ve sadece
kendisini ısıtan sıcaklığa katlanamıyorum. ayrıca biliyorum ki o alevde sönerse..
zaten o zaman tamamen taş kalpli ve gerçekten duygusuz olurum herhalde.
ve kim bilir belki de ölürüm.
ama ne kadar şikayet etsem de kalbimdeki bu yanmayı bende seviyorum.
sanırım hayata yeniden bağlanıyorum. ve yakında yola çıkıyorum.
sığınağımdaki son gecelerimden biri.
yolcu (saı)
unutmadan geçen gece eski defterimi karıştırırken istanbul da nasıl da
bunalımlı günler geçirmişim onu anladım bir kez daha. şöyle yazmışım orada.

-yağmuryağsınartık-
artıkbitse.nedenbu karanlık.kimyapıyorbunu,kimistiyor?belirginğilipekioneden?nedenherşeyigizligerçekyok
gerçekyalanıntakendisi.pekidünya;nedenkabullenmişbunu?asılvarlığısürdürenşeyhayaldeğilmi?artıkgülmekmutluluğunsimgesimi?herangülebiliyorum.yadaağlıyorum.aslındanedenvarbunlar?kimistiyor,gereklimiydi.halasıradabekleyenbirruholmakyadaşuanölmüş
olupyinesıradabeklemekşimdiölümübeklemektendahacazipdeğilmi?hepbunusoruyorum,huzurnedir,nerededirkaynağı,insangerçektenhisseder
vemutluolabilimiyanionunla?artıkgelsealsagötürsebenidebilinmeyenyerlere.kimseolmasaorada,benbile.
sevmiyorumhiçbirşeyi.istemiyorum.kimbeniburayasürükleyen.belkide
şükretmeliymamaolmuyor.yağsaartık yağmur.alsagötürsebenideyaşayantakbircanlıvarlığınolmadığı
bilinmeyenlere.

birgünbitecekbueziyet.ruhumeziliyor.gayretetaylin,eliniuzat.
ogeliyor.yağmurtaşıyacakseni.
bu şekil yazmak okumak kadar zordur aslında. ama beni daha
çok bunları tekrar okuyunca o gün hissettiklerimi birebir hatırlayınca ürktüm.
bu kadar olduğumu sanmıyordum. bu tanıdık hislerin bende şimdi
de var olduğunu sanıyordum. ama içimdekini uyandırmasından da
korktum doğrusu.
aylin