Mahvoldum Sabri.. bölüm 1

• 22 Şubat 2007 Perşembe 00:00:00

Adı gibi sabırlıydı sabri.. sabrın adamı sabri..annesi koymuştu adını annesinin adıda sabriye idi. kendisi gibi sabırlı olsun ,dayanıklı olsun ayakta kalmasını bilsin ; acı ,keder ve ızdırap larla yaşayacağı ayan olmuştu sanki kendisine... biricik oğlu sabri baba nedir bilmedi hiç... anneside pek aratmadı ona babasını, baba gibi heybetli kadındı kendisi ...
Evleri küçük ve bahçeli idi denize yakın ama yüzmeyi hiç sevmedi sabri.. denize yakın olmayı isterdi ama denize açılmak hiç çekmedi onu... yalnızlık yaklaşıyordu....

Sabri .. annesi de ölünce bir başına kaldı.. daha 13 yaşındaydı. körpecik yavrucak... ne öğrendiyse annesinden öğrendi... daha onüçyaşında ayakta durmasını bildi ... yalnızlık yaklaşıyordu...

Sabri kedi leri çok severdi... zavallı sabri ama nankörlüğü bilmezdi .. sevgi onun için anne demekti.. ama bilirdi başka larını sevmeyi insanı sevmeyi... herşeye rağmen...
Annesi onun için çok değerli ve önemliydi ama kadındı sonuçta... o zamanlar ne olduğunu anlamazdı büyüyünce yavaş yavaş ve acı ile anlamaya başladı erkek ne demek kadın ne demek .. sabri hem erkek hem kadın dı iki duyguyuda taşırdı ruhunda...
Annesi nasıl geçinirdi çalışmadan nasıl ekmeği nasıl alırdı... işte öyle bir kadındı bunu hiç hisettirmezdi sabri’ye... sabrideki ana sevgisi o kadar büyüktü çocuk yaşınan rağmen ve aslında annesi de ezik büyümüş hayatın siillesini yemiş biriydi.. tabi önce babası ilk silleyi vurmuş erkek babası o hiç görmediği babası... evet sabri anlıyordu annesini yanlış anlıyordu yavrucak çocukcağaz... bacaksız.....

Sabri anladı anlayacağını ... annesini tanıdı evet annesi .. annesi öyle kadınlardandı... ÖYLE KADINLARDAN...
Lakin kanser sarmıştı kalbini ve beynini..
Değişim zamanı geldi galiba...