Gidiyorsan varış O’na.
Kaçıyorsan kaçış O’na.
Eller yerde, yüz yerde
O’na en yakın olduğun an
Açılır perde secdelerde

İsmet ANİK

Zamanın birinde ihtiyar ve sadık bir adam yaşardı varış ona kaçış ona elbet varacağız ona desede omuzlara basıpta yükselemiyorsa bir insan sürekli yerlerde dolaşıyor omuzlara basanlar ise onu
üzerinde taşıyan insanlar tarafında sürekli alkışlanıyordu ihtiyar adam güvercinlerini sever Allah Tealaya uçsun diye onları besler büyütürdü bir gün çevresindeki yabani insanlardan borç aldı ödeyemedi
ilk önce güvercinlerine el koydu sonra kıçındaki dona haciz geldi ve adam borç harç içinde alacaklıları tarafında öldürülüp katledilerken son sözü şu oldu ulaannn götümüzdeki dona bile haciz koydular
İhtiyar adamın 3 çocuk birde karısı vardı kocasının ölümünden sonra içindeki coşku ölmüş gülüşü sönmüş çöp toplayıp karton biriktiriyordu sırf sobam yansın çocuklarım ısınsın diye Velhasıl kadın çöpten getirdiği ekmekler ile çocuklarını doyururken yine her günkü gibi eller yerde yüz yerde etti secdesini ve o küf kokan bodrum katından çıkıp çöp toplamaya koyuldu ne biriktirsen kâr Kadın sadece çocukları için yaşıyordu fakat kim derdiki evi alev alacak 3 çocuğu alevler içinde can verecek kadın yanan evin içine girdi çocuklarının kül olmuş yüzüne dokundu işte bir kadının ölüme en yakın olduğu an evladını kaybettiği andı Allah yaşatmasın