En aşikar olan görünmez bazen,vardır çünkü. Yokluğu yaşanmamıştır ki bilinsin. Hep böyle böyle kaybeder insan,bilmez. Hep durur orda sanılır. Görüneni görmez de olmayana sevdalanır. Tüm çabası uğraşısı aşikar olmayanıdır.
Üstü örtülmüş sözler saklanır,içinden binlerce kez tekrarlanan. Bin ömür daha yaşasa hep aynı olacak bir hayat dilenir sözsüz. Çaputlar süsler çiçek misali ağaç dallarını. Mumları erimiyor sanırsın baktığın yerde yanıyor görünce hep. Saçları beyazlaşıyor mısır koçanlarının, yaprak dökmüyor selviler ve güneş hep aynı köşeden doğuyor sanırsın, tâ ki yıkılana kadar o köşe.
Bir umut doğurmuşsundur bir kere. Yaşasın diye dört mevsim bıkmadan usanmadan ona bakarsın.beslersin, sularsın… Her rüyanı,her arzunu anlatır da o da anlar sanırsın.
Ellerin yanar soğuğundan yalnızlığının aslında. Göğsüne bir öküz oturur. Nefes alamaz,göğe bakarsın. Heyhat! Bitmez bu çile, döner döner yaşarsın. Biteceğini bile bile bitirmemek için elinden gelen her çabayı harcarsın.
Hiç görülmez en aşikar olan ey kalbim, hep gider gider de görülmeyene bakar, bilinmeyene yanarsın. Yandıkça ettiğin dualarla dudakların,tuz basıp üstüne susarsın.
Söylesene ey zaman! Bir sırra vakıf olduğunda mı biter ömür? Yoksa sır sen olduğunda mı susar insan? Hangisiyle sınarsın?
Bir tutam gece rengi saç kaldı avuç içi kadar umudumun ortasında, bir de baktığında ruhumda Volkanlar tutuşturan o ateş gözler. Ben en çok hangisine yandım? Hangisi vurdu daha zorbaca Aşikardı aslında….hiç biri değil bu saydıklarımın… Hiç biri uğramadı hayatıma. Geçerken ömür denen yolculukta yanımdan, yelelerine tutundum ve büyüttüm usulca. Hızından dönen başım, huzuruna yasladı sırtını. Sarmadı tek bir yarasını bu sevdanın. Ay ışığında bekledi kabuk bağlamasını. Yelelerine sarıldığım, bitsin bu acı gel! Bitsin yeter