Kaybettim, sanki aklımı. Uçup gitti hayallerim. Paramparça bir savaş .edanın gibiydi ruhum. Sert ve yakıcı bir rüzgar yüzümü yalayıp saçlarımın arasından yol bulurken, ona ayak uyduran herbir tel gitmemesi için son bir feryatla havada yakalamaya çalışıyordu sanki onu. İçim acıyla dolu izliyor ama birşey anlamıyordu beynim. "Kaybettim" diyordum sadece, daha neyi kaybettiğimin bile tam olarak farkına varmadan.
Oysa ilk kaybetmem değildi bu. Son da olmayacaktı elbette. Değil mi ki nefes alıp veriyorduk, yine kaybedecektim, yine yıkılacak,yine ayağa kalkacaktım. Her kaybediş beni daha güçlü kılacaktı, biliyordum.
Neden bu kadar yıktı bu kaybediş? Neden umutlarımın, isteklerimin artık öldüğünü hissettim? Hepsi bir bir önümde cansız yatıyordu. Önümde koskoca bir boşluk, o boşluğun herbir yanında cansız yatan umutlarım, artık nefes almayan hayallerim. Onları görmek mi üzmüştü beni? Yoksa bir daha onlarsız yaşamaya çalışmak mı? Kendimi hiç bu kadar katı hatırlamıyorum. Hiç umutsuz kalmamıştım bu zamana kadar. Hiç kendime bu kadar dışarıdan bakmamıştım. Belkide artık olacak olan beni ilk gördüğüm an o andı, yüzüme çok sert çarptı. Hayatın tokadını bir kere daha yediğimi o an daha iyi anladım.
Umutlarım... Hayallerim... Duygularım... İsteklerim...Hepsine hıçkıra hıçkıra tek tek ağladım. Günlerce sürdü yasım. Sadece ruhumu, hayatımı, vicdanımı değil, o gün aklımı da kaybettim. En çok ona ağladım.
Sonra küçük bir çift kol dolandı boynuma. Sonra bir diğer çifti. "Sen kaybettin belki, ama biz burdayız "dediler. İncecik,narin,şefkat dolu iki çift kol. Düştüğüm dibi görünmez kuyuda bir can simidi. Hiçlik diyarında beklemediğin bir çift menekşe. Kokuları burnumun direğini sızlatıyor. Menekşeler de kokar mı demeyin, siz hiç duydunuz mu bir menekşe kokusunu? Ben o kuyuda duydum.
Şimdi mi? Kaybettiklerimin hala bilincindeyim. Hala o ölenler yakıyor yüreğimi. Yerine yenilerini hiç doğurmadım gözlerimin önünde ölmesin diye hiçbirisi. Yasım hala onlara. Ama ayaktayım da. Ruh istediğinde ayrılmıyor beden hapisasesinden.