Sadece köpek hayvanının, sahibine sadık olduğunu zannetmeyin... Bir atım vardı, tüyleri kiremit rengi...Yeleleri upuzun ve simsiyah...Bomcuk boncuk iri iri gözleri vardı...Ben ona, NONOŞ derdim. Bakımını yapar, yemini suyunu verir, biribirimizin dilinden adeta anlardık. İyi anlaşan iki arkadaş gibiydik. Bazen arabaya koşar, bazen pulluğa koşar çift sürerdim, bazen de üzerine binip dört nala tarlaya giderdim... o zavallıcık bunlardan dolayı hiç hayıflanmazdı. Nankörlük düşünmeden, sevgi dolu gözleriyle boncuk boncuk bakardı gözlerime... Yalnız, sevimsiz bir kusuru vardı yaramazın; ahırda uzun süre aylak ve dinlek kaldığı zaman hırçın olur, ısırmıya kalkar,saldırganlaşır, yanına pek kimseyi sokmazdı.ama, beraber yine de iyi anlaşırdık. Hatta bazı zamanlar, elimi dişlerinin arasına koyardım;’’haydi ısır bakalım nonoş ’’ derdim . Zavallı hayvancık, öyla olması gerektiğini zannederek, temkinli ve ağır ağır, koca koca dişlerini bastırmıya başlardı.tepkimi gösterdiğimde derhal ağzını açar, canımı yakma haylazlığında bulunmazdı...Sonra, yanak yanağa verip biribirimize sevgimizi gösterirdik.
Son zamanlarda üzerimde bir asabiyet peydah olmuştu. Herşeye hemen asabileşip öfkeleniyor, olmıyacak zamanda rahatça kalp kırabiliyordum... Evden, ’’yapma etme evladım sakin yaşa’’diye yalvarmalarına rağmen... özellikle rahmetli ninem çok tepki gösterirdi bu kırıcı hallerime...
Bir ikindi üzeri...Okuldan geldim... üzerimi çıkartıp avlu’ya indim...rengârenk çiçeklerle dolu güzel bir avlusu vardı evimizin. ..akşam sefaları yeni yeni diriliye başlamış , iki renkli uzun boylu kadifeler mis gibi bir kokuya belemişti ortalığı... Annem ve komşular bu çiçeklerin arasında oturmuşlar muhahbet ediyorlar; muhapbet, oldukça da koyu... O anda onlar beni görmüyorlar, veya ben öyle zannediyorum.
Bu arada imalı bir şekilde seslerini biraz yükselttiler; sanki gavilli bir döğüş vardı; ’’Öyle bir dert varmış ki,insanın bir defa içine girdimi bir daha asla çıkmazmış’’ dediğini duydum annemin. Ve diğer komşular da hep bir ağızdan desteklediler. ’’hee komşu ya, çaresiz bir dertmiş, insanı, perişan eder, yataklara düşürürmüş, Bir daha da çare olmazmış’’. Diğerleri de ağız birliği edip; ’’bu hastalık, çok yorgun olunca, çok uykusuz kalınca, çok da her şeye sinirlenip daralınca müptelâ olurmuş insana’’
Ahıra girip, atın yemini suyunu verdim , fazlada eylenmeyip yukarıya çıktım. Oradanda sokağa çıkıp oynamıya gideceğim... Fakat, rahatsız eden bir düşünce aldı beni...Deminki konuşmaların ucu banada dokunuyordu biraz. Gerçekten de, ortada fol yok, yumurta yokken bendeki bu darlık niye? neden her şey beni hemen kızdırıyor, güzel güzel ,sükûnetle koşup oynamak, eylenmek ...Etrafıkdakilere güzel şeyler söylemek, onlarla her türlü güzelliği paylaşmak, neşeli olabilmek varken...Hayır hayır öyle olmamalı... Kendime çeki düzen vermeliyim... Tamam karar alıyorum ve bundan sonra, şartlar ne olursa olsun, artık hiçbir şeye kızmıyacağım...
Arkadaşlar, kayıtsız şartsız aniden alınan bu karar, mutlu sonuç verecek olumlu bir karar mı dersiz acaba ?...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Evet kararlıydım... artık hiçbirşeye kızmıyacaktım.artık herkesle iyi geçinecek, en siniredici hallerde dahi ılıman davranacak, çok iyi muameleler yapacaktım...
O günden sonraöyle yapmıya başladım...hep iyimserdim,herkese iyi davranıyor, sebepli sebepsiz neşeleniyordum.Yalnız olduğum zamanlar,öfkelendirecek bir durumla karşılaştığımda dahi aklıma hemen iyi şeyler getiriyor, hatta avaz avaz şarkı söylüyordum... gülermisi ağlarmısın; bu halimden memnun da oluyordum üstelik...
Ogünlerde adeta gök delinmişti,şapur şupur hergün yağmur yağıyordu...Bağ bahçe işiyle uğraşan çiftçiler, tarlalarına gitmiyor evlerinde dinleniyorlardı...
Dilimde,fransızca bir okul şarkısı mırıldanarak atın bakımını yapmak için ahıra indim...Elimde kaşağı hayvanı kaşağılayacağım. Fakat at, öylesine huysuz ve saldırgan bir halde ki, yanına sokulmak oldukça problemli...ama olsun, ne yaparsa yapsın kızmak yok... ben artık hiçbir şeye kızmıyorum...Kaşağıyı karnına sırtına sürttükçe vahşi hareketler yapıyor, huysuzluğunu zirveye çıkartıyor...Ara sıra ,salladığı başıyla sağımı solumu tokatlıyor canımı nisbeten yaksa da, artık kızmak yok ya... NONOŞŞŞ, cici NONOŞŞŞ diyerek yüzünü okşuyorum... Bir an geldi,başını sağa sola sallarken, kazma gibi kocaman dişleri alnıma geldi ve fena halde canım yandı... artık şu an, frenlerin boşandığı zamandı...ağzım, şarkıyı türküyü bırakmış,iyilik perisi, iyimserlik perisi olmak buharlaşıp arşa çıkmış, lânet okuyarak bütün şiddetiyle ahır dolusu bağırmıya başlamıştı;
-Senin beygir gibi ! Senin sinirlenmemek gibi ! senin sabır gibi ! senin iyimserlik gibi naralarıyla kükreyerek,zavallı hayvancağızın ağzına burnuna yumruklarımı indirmiye başlamıştım. Müdafasız kalmış sakinleşmişti... gücenmiş bir hali vardı... Halbuki nekadar da iyi bir dosttuk onunla...şimdi acımadan yumrukladığım o yanaklarını sevgiyle yüzüme sürerdi hep... Hatta bir defasında,azgın zamanında,tarlada sulamıya giderken beni üzerinden atmış; oracıkta, taşlaşmış bir heykel gibi
başımda beklemiş hiçbir yere ayrılmadığı gibi,sevgi ve pişmanlık dolu bakışlarıyla adeta özür diler hale gelmişti. Tabi o zaman hiç azarlamamıştım onu...
Arkadaşlar, şu bir gerçektirki, zirve yapmış bir oluşum, hiçbir zaman anında nötr hale gelmez...Aniden nötr noktasını aşarak tam tersi bir alternatif meydana getirir. Bu olguyu, ağır ağır deşarj edip sükûnet sağlamak en akıllıca olanıdır...
...Mustafa Akın...