Umuda Yolculuk IV – Umut’un Nefesi

Yıllar birbirini sessizce kovaladı.
Bir zamanlar sabahın ilk ışıklarıyla başlayan o telaşlı günler yerini ağır ağır bir sükûnete bıraktı. Çocuklar, o küçük evin duvarlarında büyüyen hayallerini gerçeğe dönüştürmüş, her biri kendi yoluna yürümüştü. Kimisi bir öğretmen olmuştu, kimisi mühendis, kimisi ise babasının ellerinde yeşeren sabrı bir ömürlük meslek edinmişti.

Artık evin içinde her sabah aynı sessizlik vardı, ama bu sessizlikte bir huzur, bir gurur saklıydı.
Baba, eline çayını alır, pencerenin önündeki eski sandalyeye oturur, uzaktaki dağlara bakardı. Her yudumda bir hatıra, her nefeste bir geçmiş gizliydi. Yanında yine o her zaman olduğu gibi sessiz ama güçlü duran eşi… Göz göze geldiklerinde kelimelere gerek kalmazdı; çünkü onlar zaten her şeyi yıllar önce birbirlerinin kalbine yazmışlardı.

Gün gelir, çocuklardan biri arardı:
“Baba, nasılsın?”
“İyiyim yavrum,” derdi baba, “Siz iyi olun, bana yeter.”
Bir diğeri gelir torununu dizine oturtur, baba o küçük ellere bakarken kendi ellerinin nasıl çatlayıp nasırlaştığını hatırlardı. Yine de hiçbirine o zorlu günleri anlatmazdı; çünkü onun için önemli olan artık yaşanan değil, geride kalan güzelliklerdi.

Akşamları evin içini dolup taşan bir huzur kaplardı.
Bir zamanlar yük taşıdığı eller, şimdi dua için açılırdı.
Bir zamanlar “yetişsinler” diye gecesini gündüzüne kattığı çocuklar, şimdi onun duasında birer yıldız gibi parlıyordu.

Ve bir gece, rüzgâr yine hafifçe perdeleri kıpırdattığında baba içinden şöyle mırıldandı:

---
Umut’un Nefesi

> “Ya Rabbi…
Bu ömrü bana emanet ettin, ben de emaneti elimden geldiğince taşımaya çalıştım.
Yüküm ağırdı, ama her yükte bir hayır gizliydi.
Çocuklarımı senin yoluna yetiştirdim, onlara helâl lokmanın değerini, alın terinin onurunu öğrettim.
Şimdi kalbim huzurlu, yüreğim şükür dolu.
Bana nefes verdin, ben o nefesi umutla doldurdum.
Şimdi o umut senden geldiği yere, yine sana dönsün.”

Baba gözlerini kapattı.
Ne geçmişin ağırlığı vardı artık omzunda, ne de şehrin gürültüsü kulağında.
Sadece derin bir sessizlik, içten bir şükür ve evin içinde yankılanan bir huzur nefesi…

O nefesin adıydı artık bu yolculuk.
Umuda Yolculuk.