Bugün hangi kelimelerle başlasam bilmiyorum.
Çünkü ne anlatmak istediklerim tamam,
ne de sustuklarım eksik.
Bu bir mektup değil belki de.
Bu, sadece kendini sessizce arayan bir ruhun fısıltısı.

Hayat biriktirdi bende…
Kırılmış aynalar, yarım kalmış gülüşler, hiç tutulmamış sözler.
Bazen sevinçler vardı, adı konmamış ama kısa süren.
Sonra öylece çekip giden şeyler…
Hani ne olduğunu bile anlayamadan yitirdiğin,
“Bir daha gelir mi?” diye beklediğin ama bir daha hiç uğramayan şeyler.

Kırgın değilim, en azından artık eskisi kadar değilim.
Çünkü öğrendim;
bazı insanlar vedasını yapmadan gider,
bazı duygular da doğduğu yerde ölür.
Ve sen ne kadar sarılsan da, bazı anılar tekrar ısıtmaz.

Güvenin kırılması gibi bir ses yok dünyada.
Duymayan bilmez…
Ama içine bir kere düşerse,
her şeye mesafeli durursun, her tebessüme temkinli.
Ve zamanla, en çok kendinden uzaklaşırsın.

Bir insan, kendine nasıl susar bilmezdim.
Ama öğrendim.
Gözlerim gülerken içimde bir duvar örülüyordu.
Kimseye anlatamadığım ne varsa orada büyüdü.
Bir çığlık gibi, sessiz.
Bir yangın gibi, dumansız.

Geceler…
Geceler her şeyin daha çok acıttığı zamanlar.
Bir ses duymak istersin ama çalacak kapın yoktur.
Bir nefes ararsın ama içine çektiğin sadece karanlıktır.
Ve aniden fark edersin:
Koca dünyada yapayalnızsın.
Kalabalıklar içinde bile, tenine değen hiçbir insan yoktur artık.

Sonra alışıyorsun.
Alışmak denen şey, kabullenmek değil aslında.
Sadece susmanın yeni bir türü.
Sadece canın yanarken bile güçlü görünmeye çalışmak.
Ve gün geliyor, en çok ağlayabileceğin anlarda bile
gözünden tek damla yaş düşmüyor.
Çünkü ruhun çoktan ağlamaktan vazgeçmiş.

Bana “iyisin” diyorlar.
Evet, dışarıdan öyleyim.
Ama içimde hâlâ anlatılamamış bir hikâye,
dokunulmamış bir yara,
ve kabullenilememiş bir eksiklik var.
Ben tamam gibi duruyorum ama aslında hep yarım kaldım.
Bir el değse düşecek kadar yorgunum.
Ama kimsenin elini uzatamadığı kadar da yalnızım.

Ve şimdi söylüyorum:
Ben sana dair her şey değilim.
Çünkü ben, bir başkasının hayalinde şekil alan biri değilim.
Ben, kendi acısını kendine sarıp
küllerinden ayağa kalkmayı öğrenmiş bir kalbim.
Belki sevilmedim, belki hiç hak ettiğim gibi tutulmadım.
Ama en çok kendime sadık kaldım.

Bunu okuyan her kalbe sesleniyorum:
Senin de sustuğun yerler vardır.
Senin de beklediğin bir gün, vazgeçtiğin bir sabah,
kırıldığın ama kimseye belli etmediğin bir gece…
Hepsi kıymetli.
Çünkü her yaşadığın, seni sen yapan izlerdir.
Acı da buna dâhil.
Ve sen hâlâ yürüyorsan…
İçindeki bütün yıkımlara rağmen hâlâ hayattaysan…
Bu zaten başlı başına bir zaferdir.