Artık şiir bana veda ettiği için düz yazı olarak yazıyorum. Zaten tek bir kadın başarmıştı bütün cümlelerimi şiire dönüştürebilmeyi, bunun dışında pek de yetenekli değilmişim. Dokunduğu her şeyi güzelleştiren birine şiir yazmak dünyanın en kolay şeyiymiş aslında.

Neyse, konumuz yalnızlaşmak.. Aslında bunu niye yazıyorum bilmiyorum sadece uzay boşluğuna atmak için belki. Belki var olduğumu hatırlamak ya da sadece hatırlatmak. Açıkçası epeydir bir plan yapmıyorum. Önceden kurgulanmış hareketlerim yok, isteklerim yok arzularım yok sadece zamanda akıp gitmek ama bir yere varmadan, bir koşu bandı gibi. Hayatımı özetleyen şey sanırım bu olmalı.

Artık kelimeleri de seçemiyorum duygularımı ifade edebilecek samanlıkta iğne aramak gibi. Bulacağım kelimelerden korkuyorum, ya batarsa canıma iğne gibi. Belki de bulamamak en güzeli. İlk defa kendimi anlatmak için değil de, anlatmamak için yazıyorum sanki. Saklandım en karanlığa, aynada bile denk gelemiyoruz artık. Yalan yok, hiç de özlemedim ya kendimi..

Aslında sadece biraz huzur istemiştim, epey yorulmuştum çünkü. Konunun buralara geleceğini bilemezdim. Koşup gitmek isterdim birine yüreğim ağzımda son sürat. Ama yapamadım.