Bazı geceler, sessizlik sadece bir boşluk değil, kalbin attığını hatırlatan bir melodidir.
Bazı geceler, yıldızlar sadece gökyüzünü değil, insanın içini de aydınlatır.
Ve bazı geceler vardır ki, her şey susar; sadece gece konuşur.

Gölgelere sessizlik sinmişti. Ayak sesleri çoktan susmuştu. Şehir, yorgun gözkapaklarını usulca kapadı. Herkes kendi hikâyesini bir yastığın koynuna bıraktı; hüzünlerini, neşesini, kırgınlıklarını gecenin siyah örtüsüne sardı.
Ve gece, kendi şarkısını mırıldanmaya başladı.

Sokak lambaları, solgun gözleriyle kaldırıma yaslandı.
Bir pencerenin gerisinde titreyen mum ışığı, uykusuz bir yüreğin sessiz dostu oldu.
Bir başka köşede rüzgâr, bir duvar kenarına sinmiş yalnızlığı nazikçe okşadı.
Zaman ağır aksak ilerlerken, gece kendini anlatmaya koyuldu.

Çünkü gece, saklayandı.
Çünkü gece, duymak istemeyen kulaklara en derin hakikatleri fısıldayandı.
Bir iç çekişin ardından gözlerden dökülen yaş, karanlıkta parlayan en gerçek ışıktı.
Ve yalnızlık...
Geceyle dosttu. Onunla konuşur, onunla susar, onunla dinlenirdi.

Bu yüzden bazıları geceyi severdi, bazılarıysa ondan korkardı.
Ama herkes, bir parçasını geceye bırakmadan uyanamazdı sabaha.

Esma Canyurt