Bir zamanlar, Gölge Ormanı’nın derinliklerinde sıradışı bir kaplumbağa yaşarmış. Adı Aynalı Kaplumbağa’ymış çünkü sırtındaki kabuk kocaman, parlayan bir aynaymış.

Ama bu ayna sıradan bir ayna değilmiş. Ona bakan herkes kendini olduğu gibi değil, içindeki gerçek hâliyle görürmüş. Cesursa cesur, korkaksa korkak, kibirliyse kibirli…

O yüzden ormanın hayvanları onun yanına gitmekten biraz çekinirmiş.

Bir gün cesur ve biraz da ukala Tavşan varmış“ Ben aynaya bakarım, ne olacak ki?” diye söylenerek yola çıkmış. Aynalı Kaplumbağa’yı bulmuş ve aynaya dik dik bakmış. Ama birden rengi kaçmış.

Aynada kendini değil, sürekli konuşan, ama dinlemeyen biri olarak görmüş. Kulakları kocaman, ağzı daha da büyük!

— Bu… bu ben miyim? diye mırıldanmış.

Kaplumbağa başını sallamış.
— Kim olduğunu görmek cesaret ister. Ama gördüysen, değiştirmek senin elinde.

Tavşan düşünceli düşünceli geri dönmüş.

Sonra Sincap Telaş gelmiş. Titrek titrek aynaya bakmış. Korkmuş ama bakmış. Aynada onu ağlayan, ama etrafına güçlü görünmeye çalışan bir sincap görmüş. Gözyaşları ceviz kabuğuna damlıyormuş.

— Ama ben ağlamam ki, demiş.
Kaplumbağa sadece susmuş.

Sincap da utanarak dönmüş, ama içi hafiflemiş.

Günler geçmiş, aynaya gelenler artmış: gururlu kartal, huysuz kirpi, mızmız ayıcık… Hepsi aynada başkasını değil, kendilerini görmüş.

Sonunda, aynaya bir de insan çocuğu bakmış. Adı Leyla imiş.. Leyla aynaya bakınca, hem gülümseyen hem de üzgün bir kız görmüş. Yalnız kalmaktan korktuğunu ama bunu hiç belli etmediğini anlamış.

Kaplumbağa sormuş:
— Ne gördün?
— Bir sır, demiş Leyla. Ama onu kendime saklayacağım. Ve onunla barışacağım.

Aynalı Kaplumbağa o gün ilk kez gülümsemiş. Çünkü aynaya bakmak kolay değilmiş. Ama değişmek isteyen herkes, bir gün o aynaya uğrarmış.

Ve sen?
Bu hikâyeyi okuyorsan…
Sen aynaya bakacak kadar cesur musun? İç dünyamız ile yüzleşmeye hazırmıyız?

• Kendinle yüzleşmek kolay değildir
Gerçek cesaret, dışarıdan nasıl göründüğünü değil, içeride kim olduğunu görebilmektir. Ve değişmek, aynaya bakmakla başlar