Bir zaman gelir, ağrıların sarar dört bir yanını; ama unutmaki, her sancının göğsünde bir doğum saklıdır. Her yara, bir açlık; her açlık, özlemi hatırlatır. Ve her hatırlayış, en son baharda uyanan bir çiçek gibi, yeniden açar kalbinde. Hayat, su gibi; geçer, ama hep iz bırakır.

Karanlıklar sarar etrafını, gökyüzü sessiz ve soğuk. Ama unutma, her karanlık geceyi, sabahın ilk ışığı takip eder. Gözlerinde biriktirdiğin yorgunluklar, zamanla birer yıldız olur; kaybolduğunu sandığın her umut, göğün derinliklerinde yeniden doğar. Ve her doğan yıldız, senin içindeki eski ışığı hatırlatır.

Hayat, rüzgar gibi; savurur seni, ama her yönüyle seni şekillendirir. Her düşüş, seni bir adım daha kuvvetli kılar; her çöküş, seni daha derinden yaşatır. Ve sonunda, elini uzattığında, yaşamın sana sunduğu o en güzel anı bulursun: Kendini yeniden bulmuş, yenilenmiş olarak.

Yüreğin susar, dilin suskunlaşır; ama unutma, her suskunlukta, derinlerde bir melodi saklıdır. Her sessizlik, ruhunla konuşur; her sözcük, göğsünde bir yankı bırakır. Ve her yankı, seni kendi özüne geri götürür, seni bilmediğin bir yerden tanır.

Hayat, deniz gibi; dalgalanır, kabarır, ama her dalga bir iz bırakır kıyısında. Her fırtına, seni bir adım daha büyütür; her sakinlik, seni bekleyen huzuru hatırlatır. Ve sonunda, huzurla gelen o sükûnet, seni gerçek benliğinle tanıştırır, tıpkı denizin derinliklerinde gizli bir inci gibi.

Tüm yolculuk biter, her adımın sonunda bir anlam kalır. Geriye sadece hatıralar, her bir iziyle geçmişin izlediği yolu bırakır. Ama unutma, en büyük yolculuk, içindedir; en derin deniz, senin ruhundadır. Her düşüş, bir yükselişin habercisidir, her karanlık, bir ışığın başlangıcıdır.

Ve sonunda, kalbinin en derin yerinde, ne bir korku ne de bir acı kalır. Çünkü hayatın en büyük sırrı şudur: Her şey geçer, ama senin içindeki sevgi, o en güçlü güç, sonsuza kadar kalır.