Bir siluet çizdim rüzgâra, dallarımdan düşler savruldu.
Bir Ağacın gövdesinde yankılanan ben miyim yoksa zamanın içinde kaybolan?

Ellerim yaprak, gözlerim ufka uzanan Kök.
Bir rüzgâr esti mi içimde, bütün mevsimler sararıp dökülür.

Konuşur Ağaç, konuşur içimdeki sessiz KADIN.
Kök salmakla gitmek arasında, bir düş gibi durur zaman.

Kim çizdi beni boşluğa, kim serpti dallarıma hasreti?
Bir yüzüm bahar diğerim sonbahar .

Bütün yollar içime uzanıyor, bütün sesler toprağa fısıldıyor.
Ben, rüzgârın sırtında taşınan bir Zaman kırıntısı gibiyim.

Ellerimi uzatıyorum bir Yaprak düşüyor avuçlarıma ve anlıyorum, her Ağaç biraz Ìnsan ve her Ìnsan biraz yalnız.
Her dal bir hatıra gibi kırılgan.
Ìçimde köklenen kelimeler suskunluk oluyor gövdemde.

Ben bir siluetim Göğe çizilen,
Yaprakları döküldükçe eksilen.
Köklerim derinde ama ruhum hep uzaklarda.
Zaman dallarımda uyuyor ve ben her Gece bir Yaprak daha eksilerek
sabaha uyanıyorum.

Kim bilir belki de ben çoktan savruldum, sadece gölgem kaldı burada.
Belki de ben bir Ağacın içinde saklı kalan sonbaharım artık.


Ey rüzgâr hangi mevsimin kanatlarında
unutulmuş bir isimim?
Hangi fırtına savurur beni ve hangi toprak tutar bedenimi?
Hangi gün düşlerimi dallarında tutabilirim ?
Hangi sabah gerçekten aydınlık bana?

Toprağa gömülü hatıralarım var, her biri eski bir rüzgârın fısıltısı, her biri unutulmuş bir ses sanki.


Bilmem..
Belki bir gün köklerimden bir Çiçek filizlenir ve dallarımda serin bir gölge olur.
Belki bir çocuk gelir ellerini sürer çatlamış kabuğuma.
Ve ben yeniden hatırlarım yaşamanın ne demek olduğunu.

Gün olur beni izleyen Gözler anlar beni.
Bir Ağacın gölgesinde saklıdır Ìnsanın hikâyesi.
Her dal bir yolculuk, her Kök bir hatıra ve her Rüzgâr bir fısıltıdır geçmişten.

Ve belki de
Bir gün
Biri gelir
Avuçlarının içinde
Beni tekrar yeşertir

Şimdi susuyorum.
Ama bil ki Toprağın derinliklerinde
yeni bir ṢÌÌR büyütüyorum..


sevay