İnsan hisseder. İnsan bilir. İnsan kaçar , insan kabullenemez.

Bana karşı gösterdiğin bütün ilginin , biraz ego biraz çıkar sebepli olduğunu biliyordum. Beni hiçbir zaman sevmediğini , değer vermediğini biliyordum. Hatta bunu bildiğim için senden uzak duruyor ve kabullenmiyordum hislerimi. Aslında sonumun bu olacağını başından beri biliyordum bilmesine. Sadece denemek istemiştim. Bu dünyada bir kez olsun sevip sevilebileceğime inanmak istemiştim. İnsan kaderini değişebilir mi , pek sanmıyorum. Bana yazılan rol ne ise onu okuyor onu oynuyorum. Her bu farklı olacak dediğim olayda , davranışlarım ve eylemlerim aynı oluyor. Değiştiremiyorum işte kendimi. İnanmayacağım diyorum. Bu defa aşık olmayacağım diyorum. Ama kimi kandırıyorum işte ? Sanki bilmiyor muydum senin beni beğenmeyeceğini ? Bilmiyor muydum senin gözünde yalnızca üç beş şaklabanlık yaparak seni güldüren o salak kız olduğumu ? Senin bu durumdan zevk aldığını , o yüzden de dilediğin gibi benimle oynadığını , beni kullanmana müsaade ettiğimi , sahiden bilmiyorum mu sanıyordun ? Diyeceksin o zaman neden müsaade ettin buna , neden küçük düşürdün kendini ? Haklısın. Lanet olsun ki bir saniyeliğine bile olsa senin de beni sevebileceğine inandım. Düşünceli davranışlarının beni elde tutma çabası kaynaklı olduğunu , söylediğim şarkıları sadece beğendiğin için dinlediğini , o kızıl saçlının ben olmadığımı... Biliyorum hepsini. Ve hissediyorum. Kimse inanmıyor bana ama ben biliyorum. O herkese açtığın kalbine tek almadığın kişi olduğumu biliyorum. Beni zerre umursamadığını biliyorum işte. Üzülüyorum. Keşke diyorum sevgimi beni sevmeyen birine harcamasam. Ama bir anda geri çekemiyorum sevgimi. Beni bir daha seven çıkar mı şu dünyada bilmiyorum ama , çıkarsa kabul etmekten başka çarem yok. Çünkü biliyorum ki benim sevdiğim kimse beni sevmeyecek. Bir gün aksi yaşanmadı. Kafam yorgun ve karışık. Ağlamak istiyorum yaş akmıyor gözlerimden. Ben sırf sen beni belki seversin diye yemek yemeyi bırakmıştım. Belki zayıflarım diye. Kendimi düşünmeyip senin ödevlerine yardım etmiştim. Değmezmişsin hiçbirine. Bilmiyor muydum , biliyordum. Yine gözyaşı akıtacağım biraz , hayata değil kendime isyanım. Salaklığıma. Eskiden hayata tutunma konusunda iyiydim. Yaşama konusunda iyiydim. Çabalama konusunda iyiydim. Artık bu günü atlatabilirsem şükrediyorum. Üzülüyorum. Çok üzülüyorum. Bir defacık olsun , sadece bir kereliğine ben de tatsaydım. Çok mu şey istedim , mal mülk para mı istedim ? İnsanları mı kıskandım , kötülüklerini mi istedim ? Çok mu kötü bir insan oldum , kalp mi kırdım ? Hani her şeyin bir nedeni vardı ? Ben bu hikayeyi önceden yaşamıştım , dersimi almıştım. Ders almaksa sebep diye. Madem olmayacaktı o zaman nedeni neydi sana aşık olmamın ? Hayaller kurmamın ? Seni unutmak zorunda olmak , en zoruma gideni. Seni hayallerimin en güzel yerlerine yerleştirmişken , hepsini silip bir gün oraya başka birinin yerleşeceğini bilmek. Aşık olduğum 3. Kişisin sen. Ben ilkinin çocukluk ikincisinin ders üçüncüsünün ise gerçek olacağına inanmıştım hep. Demek ki yeterince almamışım dersimi. Çok sevdim seni , keşke sen beni benim sevgimin yansıması kadar sevebilseydin. Kendimi bunu istediğim için çok aciz hissediyorum. Ama şunu da biliyorum ki , ben bu dünyada hiçbir zaman hiçbir şeyi hak etmedim. Ve bana yapılan her şeye sessiz kaldığım için , dayandığım her şeyi sakladığım için tüm hayatım boyunca bunları yaşamak bana revaymış gibi dursa da , bir gün ben de öleceğim. Belki o zaman huzur bulacaktır ruhum.