Karanlık bir kuyuya düşüyorum. Bir yolun hemen başında da olabilirim. Gelip geçtiğim tüm coğrafyaların topraklarını avuçluyorum özlemle. Buram buram toprak kokluyorum. Ağaçlarla, otlarla, yolda karşılaştığım karıncalarla selamlaşıyorum. Buralarda Allah’ın selamı geçiyor hala. Kuş sürüleri eşlik ediyor ağustosun tenimi kavuran sıcağına. Sürüyle geçiyorlar üstümden saçlarımı yalayarak, sürüyle!
Yukarıda olmadığımı biliyorum ama aşağı bakmaya da korkuyorum. Uzun bir yolculuğun hemen başında ya da karanlık bir kuyuya iniyorumdur esefle. Nerenin tam olarak neresindeyim, henüz fark edemiyorum. Belki de en iyi bildiğim şey buydu. Lakin bundan da emin olamıyorum. “Nedir,” diye soruyor içimde bir şeyleri bilme arzusu taşıyan canavar, o vahşi, o ben ve benden bir o kadar uzak yabancı şeytan kişi.
Güneydoğuda, taze gelinlerin utangaç gülüşleri takılıyor aklıma. Aklım, top tüfek gürültüsünden saklanmaya çalışan bir Gazzeli, bir Diyarbakırlı çocuğun ellerinin titremesine kayıyor. Bir mavzerin, memelerinden oluk oluk süt akan annelerin göğsünü delip geçmesine, memesindeki sütün mütemadiyen boşalıp toprağı emzirmesine takılıyor.
Sonra metropol canavarlarını düşünüyor içimdeki doppelganger. Onları kaleme alıp, yazıp yazıp vicdan kasıp, ceplerini ve itibarlarını besledikleri şiirlerine… kafamın içinde onulmaz yaralar açıp, gün yüzü görmemiş küfürler savuruyor. Beni ve dünyayı, olan ve olacak olan tüm savaşlardan mesul tutuyor, tüm kıyımlardan, tüm soykırımlardan. Karanlığa doğru bir adım daha ilerliyorum. Az sonra kuyunun dibine düşeceğim belki, bilmiyorum.
Çok oldu. Sus!
Susunca susmuyor ki kimyasal silahlar.
Ben susunca, susmuyor dünya, o kötülük, o açlık, o kalabalık.
Ben susunca susmuyor!
“Olsun! Sen yine de sus,” diyor içimdeki o aşağılık.
Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, şeytani bir şeylere hep yenik düşüyor en iyi yanım.
Fısıldasam da olur. Fısıldıyorum.
Susmakla konuşmak arası bir şey diyordu annem fısıltı için. “Kimse ispatlayamaz konuştuğunu.”
Fısılda.
Fısılda.
Fısılda.
Fısıltılar çığlığa dönüşür zamanla.