Şairin tek besini ilhamdır, çünkü ilham onun yaşam suyudur; yudum yudum ruhuna hayat verir. İlham, bir meşale gibi yanar şairin içinde; karanlık düşünceleri aydınlatır, sessizliği melodilere dönüştürür. Şair ilhamsız kalırsa, kalemi susar, kelimeleri küser. Her hecesi, her dizesi ilhamla var olur; onun varlığı ilhamın akışıyla şekillenir.

İlham, şairi öldürmez, aksine sonsuz kılar. İlhamla yazılan her dize, bir ölümsüzlük nişanesidir. Şair, kelimelere dokundukça, ilhamla iç içe geçer; onun ruhu satırlara siner ve orada sonsuza dek yaşamaya devam eder.

Ama ilham çekilirse, şair susar. O sessizlik, yaşamın sona erişidir. Şairin yüreği kurak bir toprak gibi çatlar, kelimeler bir daha filizlenmez. İlham, şairin damarlarındaki kan gibidir; olmadan yaşaması mümkün değildir. İlham yoksa, şair sonunda tükenir ve kelimelerin göç ettiği o sessiz sonsuzluğa karışır.

Şairin tek besini ilhamdır, derler. Bu, bir tür varoluş meselesidir. Şair, kelimeleri yalnızca duyduğu bir sesle değil, bir ilhamla bulur. İlham, onun kalbine bir dokunuş, zihnine bir ışık gibi iner. Bu ışık, şairin her satırında bir hayat bulur. İlhamın yokluğunda, şairin kelimeleri birbirini izlemez, düşünceleri bulanıklaşır. İlham, sadece bir başlangıç değil; şairin her yönünü yoğuran bir elementtir.

Ancak ilham, sadece bir besin değil, bir hayattır. Şair, ilhamla beslenir, ona yönelir, ancak ilham onu öldürmez. İlham, bir öldürücü değil, bir yaratıcıdır. Şairin yazdığı her yeni satırda, bir ilhamın geride bıraktığı izler vardır. Her ilham, şairi öldürmek yerine yeniden doğurur. Her yeni şiir, ilhamın yeniden şekillendirdiği bir dünyadır. İlham, zaman zaman zorlayıcı olabilir, fakat onun yokluğunda şairin yaratıcılığı da tükenir. İlham bir arzu gibi, şairin içinde canlı kalmalıdır; çünkü o olmadan şair, kelimeler arasında kaybolur.

İlham, şairin varlık sebebidir. Tükenmek, yok olmak, ilhamın kaybolmasıyla başlar. Bir şairin yaşaması için ilhamı daima araması, ona sadık kalması gerekir. İlham, şairi bir anlamda ölümsüzleştirir. Şair ilhamla bulduğu her kelimede kendi ölümsüzlüğünü yazar. İlham olmadan, şair kendi varlığını unutacaktır. O yüzden, ilham bir şairin yaşam gücüdür; ve onu kaybetmek, tükenmektir.

Sonuç olarak, şair ilhamsız tükenir. İlham ona hayat verirken, tükenmişlik onu bir başka dünyaya taşır. Fakat şair, ilhamla var olur ve ilhamla devam eder. İlham bir tehdit değil, bir varoluş sebebidir. İlham, şairin yolunu aydınlatır ve her zaman yaşatır.

görüşlerinizi yazmanızı beklerim arkadaşlar. Saygılarımla...