misal

• 20 Kasım 2024 Çarşamba 13:56:23

şu cümleleri yazdığım günü o kadar net hatırlıyorum ki...

’’ Bazı balkonlarda masalar kahvaltı tabaklarıyla donatılmayı beklerken yan tarafta genç bir kadın güneşin gözlerini almasıyla üst üste hapşırdı.

Sonra eğildi, sepetin içinde kalan son parçayı çıkarıp nazikçe silkeledi. Bir adım öne attı. Balkonda gerili ipe sol eliyle yerleştirdiği çamaşırın ucuna, avcunda gizlediği mandalı sabitledi. Bir ucu aşağıya sarkmış elbiseyi yukarı doğru kaldırırken söğüt ağacının gövdesine sırtını yaslayarak oturan Komşu Anneyi fark etti. Dudaklarının arasına sıkıştırdığı diğer mandalı çıkarıp yerine sıcacık bir gülüş yerleştirirken

’’Günaydın, Komşu Anne’’ diye seslendi.’’

...

iki katlı evimin çatı katında portakal nergisi başlıklı öykümün taslak çalışmasını yaparken üzerinde uzunca bir zaman uğraştığım cümleler. okumak çok kolay ne var ki.. üstelik çok sıradan görünüyor. ancak işin aslı öyle değil.

gecenin sessizliğine bırakmak için kalemimi epeyce bir beklemiştim. bizim ailede genetik sanırım geç uyumak. biri uyusa diğerleri uyumuyor. ve bu uyanıklık hali bir aradalığı beraberinde getiriyor.

nihayet el ayak bir süre sonra çekilince bana da gün doğuyor. yazmak büyük bir tutku. ve ben bu konuda çok hevesliyim. orijinal bir şeyler üretmek, yeni yeni karakterler oluşturup onlarla sohbet etmek bilseniz nasıl heyecan verici...

öyküleri kurgularken en çok giriş kısmı yorar beni. zemin iyi ve sağlam olmalı ki üzerini rahatça işleyip örebileyim.
yukarıdaki metin epey zorlamıştı beni yazarken. orada genç bir kadın çamaşır asıyordu. ee asıyordu da nasıl asıyordu. ana karakterle bu genç kadını bir şekilde birbirine bağlamam lazımdı. ancak bu basit bir söylemle de olamazdı. aklımda gel gitler... aman ne ki assın işte o arada da günaydınlaşsınlar komşu anneyle. yok ...yazıyorum olmuyor.. bir şeyler eksik... içime sinmiyor yani anlatmak istediğim.

kapalı bir ortamdaydım. üstelik bir balkonumda yok. şu çamaşır asma işi tasvirle anlatılmalı ama nasıl. ben rukiyyenin yerinde olsaydım nasıl asardım. evde bir çamaşır ipim bile yok. eksiklikler.. benim yazmama engel olamazlar.. varsın olmasın balkon... olmasın çamaşır ipi... hımm.. mandal sen de eksik ol... önemli değil... kurgu ya zaten... bir çamaşır asacak kadar hayal gücüm de mi yok.

iki sandalyenin sırt kısmını birbirinden 1 metre kadar aralıkla odanın ortasına yerleştirdim. kazaklarımdan birini aldım. boşlukta çamaşır asar gibi yaptım. olmadı! o an aklıma şey geldi. kemal sunalın bir filminde altılı ganyan mı ne bir oyun at yarışı gibi bir şeyler çok bilmiyorum anlamıyorum da. sadece aklımda kalan sahne bir minübüs, balıklı adam, çok konuşan bir kadın... kemal sunal eksik bir şeyler var diye tutturamamıştı bahsi. hah. işte ben de de öyle bir şey..

çok ses yaparak evdekileri uyandırmak istemiyordum. ortalığı fazla karıştırmadan bir oklava buldum. bu benim ipim. iki sandalye üzerine bıraktım.. hopppp... yuvarlanıp kaymasın mı... paldır küldür sesler... manevi kızım uyandı yanıma geldi.. ne oluyor dedi... galiba o an deli gibi görünüyordum. yok bir şey kızım çamaşır asacağım dedim... tabi ortam iyice kendini aştı.. şaşkın gözleri arasında öyküm için yahu dedim... sıkıntı yok sen uyu... allem ettim kallem ettim o gün o hayali çamaşırı astım.

peki sadece anlatacaklarım titizlikle işlemeye çalıştığım öykülerimin derdi bu kadarcık mı...
asla değil... neyse...

yani demem o ki... basit gibi görünen cümlelerin alt yapısında bile ne kadar emek ne kadar uğraşı var...
bunu da ancak yazan kalemin sahibi bilir.

not: bu yazı anlık olarak direkt buraya yazılmıştır. edebi değeri yoktur. sadece emeğe saygı adına içimi dökmek istedim.

EbRuAsya//