yazınıızın teskiresine dair


bazen uzaklığın içinde kaybolan bir ben, gökyüzünün bile kabul etmediği yalnız bir adamdır. ne yer, ne de gök sahip çıkar ona. öyle bir vakittir ki, tanrı eşiğinde zamanın kendisinde kaybolur, anlaşılamaz, ne bir şiir ne de bir söz ulaşabilir ona. çünkü imkânsızlıklar onu çağırır, çünkü o yalnızdır; her şeyden, her kelimeden kopmuştur. bir nehrin ölümsüz akışında bile kaybolan bir damladır adeta.

yağmurun odama taşıdığı karga yavrularını seyrederken, o sonsuz müziğin içinde kaybolurum. sanki yüzümde annemin üşüyen yüzü var. ne garip, bir adamın gözyaşı dökmesi. çünkü bu kadar dolu olmak, bu kadar yanmak, ancak bir münzeviye yakışır. tıpkı baharın kardelenlerle buluştuğu bir zemheri gibi.

özür dilerim. çünkü aşk, rezilce uyanmaktır bazen; her pusu bir kerbela, her yangın bir madımak. nereye gidersen git, tanrı bizimle, leylâ bizdeyken, bileklerimiz hep derin kesiklere gebe. çünkü inandım, iman ettim, her şey yalan. ateş dokunana yanar ve gökyüzü, bir kez daha sakallı ve entarili kalabalıklara dönüyor. kan kınında durmalı mı? yoksa bu sonsuz döngüde her şey, tanrıya ihbar eden şeytanın oyununa mı kurban?

benimle başlayan her şey, benimle bitmiş, aşk bile soğuk havalelere yenik düşmüş. dudaklarıma yapışmış tebessüm, her an seviştiğim ölümle iç içe. zavallıdır meydan şiirlerim, zavallıdır artık her dize. bir romanın ilk cümlesi gibidir; şair ölümsüz zanneder şiirini, oysa her cümle başka bir sona açılır. toprağın yüzüne hüküm okunduğunda, tüm aşklar hükümsüzdür.

herkes bekler bir cibril’i. ama cibril gelmez, çünkü beklenen her şey, bekleyenin kanayan güllerinde gizlidir. sokaklar, meydanlar, her köşe başı acıya bulanmıştır. oysa her ölüm, sadece bir bulutun ardında saklı bir gülüştür. ölüm, bir haykırış değil, sessiz bir yitimdir. çünkü ne fotoğraflar, ne sözler geri getirir geçmişi. herkes bir anlığına gizlenir bir buluta, herkes bir anlığına kaybolur sessizlikte.

şimdi şairlerin yazdığı, o amfibik şiirlerle dolu sahnede, herkes kendi şiirini yaşıyor. ama hiçbir şiir tam değil, hiçbir kelime gerçek değil. çünkü tanrılar dahi, bu kargaşanın içinde yolunu kaybetmiş. bir zamanlar gökyüzüne tırmanan müezzinler, şimdi sabahları atm önlerinde okunan dualarla yetiniyorlar. sesler yankılanmıyor artık; çünkü herkes bir yalanın içinde kaybolmuş.

oysa aşk, her şeyin ötesinde bir yalnızlık. çünkü aşk, insanın kendi içinde kaybolduğu bir yolculuk. bu yolculukta, her buluşma bir ayrılığı, her kavuşma bir yitimi doğurur. sen git, çocuğum, çünkü benim suskunluğum korku değil, kahır değil. çünkü ben, senin cahilinim. ve bu şehir, her şeyden önce, ayrılığı içinde taşıyan bir sevdaya gebedir.

Çalışmanızı ve sizi kutlarım saygılar sunarım

Eşsiz anlatımınızla ne de güzel güne damganızı vurmuşsunuz.
Defalarca okunası.

Değerli kaleminiz hep hep çağlasın.


İçten selam saygımla değerli yazarım

CaNMaYBuL tarafından 8.10.2024 04:51:27 zamanında düzenlenmiştir.

“Yüzümden kuşlar fışkırıyor”
Sayfaların alt satırlarına indiğimizde monaliza’nın portresi konuşuyor gözlerinden dudaklarından kulaklarından dil altı bağından ölü sesler fışkırıyor. Neler oluyor diyor bir önceki sayfanın intihar görevlisi.


Adı kltapsız olan iskelet sahrasında herkes birbirine küfür ediyor. İçlerinde kaypak bir maskeli baloya koşuyoruz önceki sayfanın intihar ve çöl ayaklı hurdacı bir zeytin ağacı.


İroni sütler satan bir paranoyanın paragraf başında yakalarımızı düşüyoruz. Zırhlı toprak soyucuların üzerinde açan isimsiz partizan ve nazilerin düğünlerinde fırınlarda harcanmış insan ekmekleri duyuluyor. Üzerimize grant ve siyanür dökülmeden sayfanın ortasında patlıyoruz. Her yer alabildiğince siyah yüzlü kanların ellerine geçiyor.

Sahile çapıyoruz orada yüzümüzü. Biz sırf kişiydik aşka bak gel dediğimizde



Vs vssss




Sen Metin Akdeniz valla seviyorum seni
Adam gibi insanlığını
Ve asil yazımlarının şık ruhunu



Sevil hep büyüme
Ve gözlerini de kocaman açma



Tülay’dan Metine eko çiçekleri
Sevgimle

Believe_TülAySLAN tarafından 7.10.2024 19:23:20 zamanında düzenlenmiştir.

Kaldırım taşlarına sevilmenin ruhuyla işlenmiş
izleri sayarak , geçiyordum bekleyişin sokağından . Bir şey vardı havada .. Sarı papatyaların gölgesi yarenlik ediyordu özlemek ve kavuşmanın sihirli dokunuşuna .
İki sade kahve dedi adam , kadın kumsalda özgürlüğünü ilan etmiş köpeği seviyordu ,
fallar , üç vakte kadar ayrılığı çağırıyordu...
Sevimsiz bir ayrılıktı yunusları ve kadını adamdan uzaklaştıran.

Yüreğinize sağlık.
Selam ve saygılarımla.

Çok beğenerek birkaç kez okudum. kaleminize sağlık. Devamını dilerim. Selamlar

Çok güzel bir anlatı

Keyifle okudum

Sevgiyle kalın.