O hep vardı
Nedense hep birilerine seslenme ihtiyacı duyar insan. Konuşmaya, anlaşılmaya ...
Evet birilerine seslenmek,sesimizi duyurmak haykırmak...
Aradığımız kişiyi bulamayınca işte o vakit susmalarımız başlar...işte o zaman dilce susup bedence konuşmaya başlar insan.. Ve herkes kendi yalnızlığına gömülür..
Ne korkunç şey değil mi, onca insana, onca kalabalığa rağmen kimseyi görememek,kimseyi duyamamak... kör-sağır yaşamak.
Ama unuttuğumuz bir şey vardı, neden hiç aklımıza gelmedi ki, ta başından mı bilmeliydik yoksa anlamanın zamanı mı vardı. Evet evet galiba vakti vardı anlamanın...
Varlığını hissettiğimiz ama ne olduğunu tam anlamlandıramadığımız bir şey vardı, biri vardı içimizde bi yerlerde...
İçimizde olanı körlüğümüzden uzaklarda aramanın aptallığı ve şaşkınlığı içerisindeyken bir anda yıllarca tuttuğumuz dileğimizin karşımıza çıktığını görürüz...eğer evvelinde içten tutmuşsan dileğini, çaputunu da bağlamışsan, çürümeden muradına ereceğini göreceksin.
Onu aramak onu bulmak için yola koyulmak gerekmez artık..gelip bulmuştur seni artık..sen sadece dileğin sahibisin, seni bulacak olan artık ’’O’’ ...
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış.