ʞelamdan ʞalan

• 30 Eylül 2024 Pazartesi 05:10:07

tanrı’nın nefesiyle doğan kelam şeytanın oyunuyla kirlenir; her söz, ya ışığın izidir ya da karanlığın derinliğinde kaybolan bir çığlık.

bir çağdır kelam, kimi vakit duman gibi sarar, kimi zaman ateş gibi yakar. insan, kendi içindeki karmaşada boğulur da, bir sözün ipine tutunup kıyıya çıkmayı umar. lakin öyle sözler vardır ki, kendi derdine derman olamaz; onlar bir değirmende döner durur, savrulmuş ve yorgun. gençliğin yitip gittiği yılların izini taşır her biri; çözümsüz sevdaların, kavrulmuş aşkların içten içe yanan ahlarıdır bu. sözler, gönül yaralarımızın üzerini örtmek bir yana, onları yeniden açar. her dizede bir başka yürek sızısı, bir başka savrulmuş hayal ve hatıraların küllenmiş izleri, bir yara gibi derinleşir.

bir garip yolcu oturur masaya; rüzgar uğuldar dışarıda, geceyle birlikte büyür suskunluğu. önünde duran boş kadehler, birer yitik hatıra misali içini burkar. elleri titrek, yorgun bakışlarını masaya diker ve içinden -kaç kadeh oldu be kardeş? diye mırıldanır. o kadehler, ne kadar dolarsa dolsun aslında hep boştur. zira onlar, kaybolmuş yılların, tutulamamış sözlerin, yoluna giremeyen bir hayatın suskun şahitleridir. her yudumda bir başka hayal kurulur, bir başka gençlik düşlenir. lakin o gençlik, şimdi bir rüya gibidir, nerede olduğunu bilmediğin, uzanıp da tutamadığın bir düş. zamanın ellerinde kaybolmuş, şimdi sadece bir masaldan ibaret…

dağlara vurur kendini bir yiğit, eriyip kar olmak, akıp gitmek, uzak diyarlara varmak ister. fakat bilmez ki, dağların zirvesinde yalnızlık büyür; koca bir boşluktur orası, buz gibi bir kış yeli eser. akmak ister gönülden gönüle, ama sonunda bir uçurumun dibine dökülür o sevda. yüreğinde bir köz taşır, yanmak ister; ama o köz, zamanla sönmeye yüz tutar, geriye yalnızca kül kalır. insan bir düşünür; sevda ne zaman tükenir? göğsünde bir zamanlar kor gibi yanan ateş, şimdi neden ısıtmaz olur?

bir çığlık yükselir içten, “gitme!” der bir ses, çarpar duvarlarda. o gitmeler değil midir insanın en derin korkusu? gitmek, bazen kayboluş demektir, ardından boşlukta asılı kalan kelimeler, yarım kalmış hayaller ve tamamlanmamış hikayeler bırakır. gitmek, kalana verilmiş en büyük ceza değil midir? sonbaharın hüzün dolu yaprakları gibi dökülür insan, her ayrılıkta biraz daha tükenir. gitmek, insanı yavaş yavaş tüketir, onu bir kışa çevirir. o kış, yüreğin en derin yerlerinde umutları da buz keser.

ama tüm bu kelimeler bir ağıttır aslında. yitip giden zamanlara, kaybolmuş gençliğe, yarım kalmış sevdalara, hiç gerçekleşmeyen düşlere ağıt yakar. bazen bir çiçeğin dalında büyümesinde, bazen bir kelebeğin kanatlarında kaybolmasında gizlidir bu ağıt. sevdiklerimizle yaşlanmayı düşleriz, ama hayat bizleri başka diyarlara savurur. bir ömür boyu sevmek isteriz, ama bakarız ki, o sevda, sadece bir hatıranın gölgesinde kalmış.

evet, kelamlar,kelimeler güçlüdür. lakin bazı kelimeler bir yare iyi gelmez; aksine, o yarayı daha da derinleştirir. her sözcük, gönlümüzdeki karanlık çehreye bir çığlıktır ve o çığlıklar aslında kaybettiğimiz her şeyin buruk hatırasıdır. bir garip adam olup, eller ceplerde, savrulur gideriz. belki dağların ardında bir umut buluruz diye... ama aslında bulduğumuz sadece karanlık bir gecedir.

ve o gece, bitmek bilmez, sabaha ermez...

tanrı’nın sessizliğinde süzülen kelam şeytanın fısıldadığı karanlıkta sınanır; oysa söz, ya ateş gibi aydınlatır ya da insanı içten içe yakar.