hakikatin yükü

• 15 Eylül 2024 Pazar 00:46:54

herkes susar; çünkü kelimeler, taşıyamayacağı kadar ağırdır bazı hakikatleri. sessizlik, en keskin kılıçtır; insanın ruhunu derinlemesine keser de kimse kanamaz.

insan, zamanın ördüğü derin sırların ne kadarına dokunabilir ki? her adımda, her solukta taşınan ağırlık, aslında gerçeğin üzerini örten bir örtüden ibaret değil midir? ve bizler, bu örtüyü açmak için mi çabalarız, yoksa karanlığın rehavetine mi sığınırız? kimse konuşmaz, herkes bilir; zira bilmek, sıklıkla suskunluğun kardeşidir. sessizliğin diliyle inşa edilen bu dünyanın içinde, vicdanın derin kuyularında çınlayan bir hakikat vardır, ama onu duyan azdır. çünkü gerçeği duymak, insanın ruhuna ağır gelir.

oysa hayat, belirsizliklerle dolu bir düğüm gibidir. her köşesinde bir başka çıkmaz, bir başka tuzak. insanlar konuşmadan yargılar; gözler bilmeden hüküm verir. herkes kendi hikâyesinin başrolünde bir kahraman, ama başkalarının hikâyesinde çoğu zaman bir yan karakterdir. ve bu yan karakterlerin sessiz çığlıkları, bazen bir çocuk ağlaması, bazen de kırık bir ayna gibi yansıtır tüm olan biteni. o çığlıkların arasında, vicdanın kaybolduğu an, belki de insanın en büyük yenilgisiyle karşılaşırız: suskunluğun zaferi.

suskunluk… susmak, bazen kaçıştır; bazen de en büyük suç ortaklığı. bir kasaba düşün, yıllar boyu toprağa kök salmış, ama her dalı başka bir yöne bükülmüş. rüzgarın fısıldadığı sırlar, kasabanın taş duvarları arasında kaybolup gitmiş. insanlar bu sırları bilir, ama kimse dillendiremez. çünkü her sır, bir bedel taşır ve o bedelin altında ezilmekten korkar herkes. bu korku, zincirlenmiş bir aslan gibi ruhların içinde dolaşır durur.

toplum, bu zincirlerin etrafında döner. bir yanda sadakat, diğer yanda ihanet. sadakat, insanı korur gibi görünür; ama ne zaman ihanetle sınansa, işte o zaman kırılır tüm bağlar. ve o kırılma anında, toplum kendi çeperlerinden uzaklaşır, yalnızca dışarıdan izler. birileri suçlar, birileri savunur, ama nihayetinde herkes kayıplarının yasını kendi sessizliğinde tutar. çünkü sessizlik, en derin yasların ifadesidir.

ama hakikat her zaman sessiz kalmaz. her taşın altında bir iz, her izde bir cevap saklıdır. ve bir gün, o cevaplar ortaya çıkar. insanın özündeki karanlıkla yüzleşmesi ne kadar zor olsa da, kaçınılmazdır. ne kadar sessizlik duvarları örülse de, gerçek, toprağın derinliklerinden fışkıran bir su gibi er geç yeryüzüne çıkar. o suyu içmek ise cesaret ister; çünkü o cesaret, insanı kendi karanlığıyla tanıştırır.

işte o an geldiğinde, suskunluk son bulur. ama sessizlik bozulduğunda, kimse bir daha eskiye dönemez. gerçeğin ağırlığı, insanı geri dönüşü olmayan bir yola sürükler. çünkü her hakikat, bir bedelle gelir; ve bu bedel, çoğu zaman sessizlikten daha ağırdır.



herkes susar, çocuklar toprağa karışır; çünkü o köyde vicdan, mezar taşlarından daha ağırdır.