Uzun Hikaye "II. Bölüm - Çeyiz Sandığı"

• 28 Temmuz 2024 Pazar 12:15:31

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

"Uzun hikaye" yirmi yıl boyunca hiç oynanmadı..

Oynanamadı, çünkü biz "denemek üzerine" hayaller kurarken zaman hızla değişiyor ve dünya duygulardan öte akılla yönetiliyordu. Deneyememiştik çünkü tam o zamanlarda Serpil bana o ağır kararını açıklamıştı.

- Ben vazgeçtim!
- Neden?
- Çünkü ben artık kalbimle değil beynimle yol almak istiyorum.

Bana açık bir kapı bırakmamıştı. O güzel heyecanım bundan başka bir cümle ile sona eremezdi. Çünkü tek bir hayatımız vardı ve ben Serpil de olsa başka bir insanın hayatını kendi düşüncelerimle etkilemek istemiyordum.

Üniversite sınavı sonrası herkes başka illerde bir yerleri kazanmış ben edebiyat ve matematik öğretmenlerimin tavsiyeleri arasında rehberlik hocama son kararımı iletmiştim. "Matematikle para kazanıp edebiyat yaparım, tersini beceremem" diyerek kendi seçimimi yapıp İstanbul’da istedigim üniversitenin istediğim matematik bölüme yerleşmiştim.

"Aynı nehre ikinci kez giremezsin" sözünü yaşıyordum. İkinci kez dünyaya gelmiş gibi heyecanımı yitirmiştim.

Bir tek tiyatrodan vazgeçemedim..

Biz çok şanslı bir nesildik. Dünya savaşlarından hemen sonra sanata önem verilen bir zamanda yaşıyorduk. Ferhan Şensoy, Rasim Öztekin, Demet Akbağ vb.. çok usta oyuncuya yetişme fırsatını bulmuştuk. "Pardon", "Haybeden Gerçeküstü Aşk" vs.. gibi benim en sevdiğim oyunları bizzat bu ustalar sahnedeyken izleyebilmiştim. Ayrıca üzerime düşen görevi de tamamlayarak matematik öğretmeni olmuştum. Oysa bir dönem sonra düşüncelerim değişmiş, kolejlerde matematik satmak bana yük olmaya başlamıştı.

Kendimi arayıştaydım. Bu mesleği bırakmaya karar vermiştim. Yalnız son bir işim kalmıştı.

- Esma’nın kaydını silmemiz lazım.

Tüm öğretmenler bu konuda hemfikirdi. Yüzde 40 zihin engelli raporu bulunan bu kızımız varlıklı ailesi sayesinde bugüne kadar bu kolejde barınmış ancak derslerindeki başarsızlığı idare edilemez hale gelmişti. Oysa Esma’da değişik bir hal vardı. Diğer şımarık öğrencilerin aksine görsel ve işitsel hafızası harikaydı.

O güne kadar sessiz kalmıştım ancak galiba artık zamanı gelmişti. Zihnimdeki çeyiz sandığını artık açmalıydım.

- Biz Esma’dan matematik, geometri, fizik çözmesini beklemekle hata mı yapıyoruz acaba?
- Nasıl yani hocam. Tabiki bunlar gerekli.
- Belki de başka bir yeteneği vardır kızımızın. Bir öğrencinin matematiği kötüyse ona matematik dersi aldırmak yerine mesela iyi olan edebiyat dersinin üzerinden kendisini özelleştirebilmesine yardımcı olabiliriz.

İşte bu konuşmanın sonunda istediğim yetkiyi alabilmiştim. Eğer bir şekilde bu söylediğimi bir hafta içerisinde onlara ispat edebilirsem Esma okulda kalacaktı. Okulda kalmasından öte onunla birlikte ben de kendimi bulabilecektim. Çünkü benim ona katacaklarımın onun bana vereceklerinin yanında lafı bile olmazdı.

İlk gün kolumu ısıran Esma o haftanın sonunda o güzel elbisesiyle sahnede oynanan kendi yazdığım "Uzun Hikaye" oyumu dörtyüz kişiye hatasız sergileyen bir tiyatro oyuncusuydu. Dahası kolayca ezberleyebildiği senaryoda her kelimenin vurgusunu ve etkisini seyirciye yansıtabilmişti.

"Ben bir aziz değilim, hele gündüz değilim
Attığı her adımda siyah bir iz bırakan
Bir yanında ürküten bir baldıran gövdesi
Bir yanında kederi özümleyen bir lâle
Merhamet sahrasının uyuyan gecesiyim

Bırak da, böyle bitsin bu günahkâr serüven
Bırak da kurtarayım bu emânet sarayı
Yeter, intiharınla oyduğun yüreğimi
Umutsuz şarkılarla avutulduğum yeter
Göğsümde bir yanardağ kıvranıyor Rüveyda"

Nurullah Genç’in "Rüveyda" şiiri ve Leman Sam’ın "Daha Gidecek Yolumuz Var" şarkısıyla biten "Uzun Hikaye" salonda çok insanı gözyaşına boğmuştu.

Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK’ün öğretmene verdiği değerin nedenini o an iliklerime kadar yaşıyordum.

Belki Serpil’e ihanet etmiş olabilirdim. Şimdi burada olsa böyle düşünüyor olabilirdi. Yine de ben onu hep vedalaştığımız ânıyla hatırlıyordum ve o zamanki Serpil asla böyle düşünmezdi. Ben beyniyle yol alabilecek birisi değildim malesef.

Esma okulda kalmış, ben tüm ısrarlara rağmen sene sonunda kalbimle hareket ederek kendimi aramaya koyulmuştum.

S O N ..