Rize, Çay ve Hititoloji

• 10 Temmuz 2024 Çarşamba 00:25:08

Rize’nin sisli dağlarının ardında, güneşin henüz gökyüzüne ayak basmadığı saatlerde, uykunun huzurundan çay arazilerinin şarkısına uyanıyorum. Bu topraklar, köklerini derinlere salmış çay bitkilerinin zarif fısıltısıyla dolu. Her sabah, doğanın göz kırpmasıyla başlayan bu fısıltı zorlu ve bir o kadar büyülüdür.

Gecenin karanlığında, çay arazisinin sakinliği içinde kayboluyorum. Toprak, ayaklarımın altında yumuşak bir dokunuşla karşılıyor beni. Ay ışığı, gölgeleriyle yoldaşlık ederken, çay bitkilerinin arasında ilerliyorum. Bu an, zamanın durduğu bir büyü anı. Her adımda, doğanın kalp atışlarını hissediyorum.

Güneşin doğuşu yaklaşırken, çay bitkileriyle dans etmeye başlıyorum. Her yaprak, altın değerinde; her filiz, doğanın bir armağanı. Sabahın ilk ışıkları, arazinin üzerinden süzülmeye başlarken, çayın kokusu havada yankılanıyor. Bu kokuda, çayın serüveninin başlangıcını hissediyorum; topraktan fincana uzanan uzun bir yolculuğun ilk adımları.

Çay bitkilerinin arasında dolaşırken, bu arazilerin ne denli engebeli olduğunu bir kez daha fark ediyorum. Dağların zirvelerine tırmanırken, toprağın sertliği ve taşların keskinliği bana eşlik ediyor. Düz arazilerde ise çayın dansını izlemek bir başka keyif. Fakat her iki durumda da, çay kesmek bir sabır ve özen gerektiriyor. Ellerim, çay filizlerini nazikçe keserken, her bir yaprağın hikayesini dinliyor. Bu hikaye, doğanın ve insanın bir araya geldiği, emekle yoğrulmuş bir alegoriye dönüşüyor…

Güneş yükselmeye başladığında, gökyüzü yavaşça renk değiştiriyor. İlk başta narin bir pembelik, ardından turuncunun sıcaklığı. Güneşin altın ışıkları, başımızın üzerinden geçerken, tenimizde bir yanma hissi bırakıyor. Bu, doğanın gücünü ve sıcaklığını bize hatırlatan bir dokunuş. Güneşin bu yakıcı öpücüğü altında, çay bahçelerinde çalışmak, doğanın sınavından geçmek gibi. Her bir yaprak, terimizin ve emeğimizin bir ürünü olarak çay bezlerimize düşüyor.

Çay kesmek, sadece fiziksel bir iş değil; aynı zamanda ruhani bir yolculuk. Toprakla, bitkilerle ve doğanın kendisiyle bir bağ kuruyorum. Ellerimin nasırlaşmış derisi, bu bağın fiziksel bir kanıtı. Çayın her yaprağı, bu toprakların ve emeğimizin bir yansıması. İçtiğimiz çayın serüveni, fincana dökülen bir yaşam hikayesi gibi. Bu hikaye, toprağın derinliklerinden başlıyor ve emekle, sevgiyle büyüyor.

Bu noktada, aklıma İstanbul Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Eski Çağ Dilleri Hititoloji Bölümü’nde aldığım Hitit Yönetmelikleri II dersi geliyor. Henüz mezun olamadım; fakat bu dersin zorluk derecesi, çay hasadının yapılma zorluğuyla eşdeğer. Eğer hayatımda karşılaştırma yapmam gerekse, bu iki zorluğu kıyaslamak benim için bulunmaz bir benzerlik olur. Hititoloji dersinin incelikleri, çay yapraklarının arasındaki yolculuğum kadar karmaşık ve emek gerektirici.

Günün ilerleyen saatlerinde, güneşin yakıcı ışıkları altında çalışmak, bedenimizi yoruyor. Fakat bu yorgunluk, tatlı bir yorgunluk; emeğimizin karşılığını aldığımızın bir göstergesi. Çay bitkilerinin arasında dolaşırken, terimizin toprağa karıştığını hissediyorum. Bu, doğanın ve emeğimizin bir birleşimi; bir yaşam döngüsünün parçası.

Çay kesme işi, doğanın döngüsüne uyum sağlayan bir ritüel gibi, her sabah aynı saatlerde başlayıp gün batımına kadar özenle devam ediyor. Bu serüven, doğanın gücü ve güzelliği, emeğin değeri ve sabrın gücünü simgeliyor. İçtiğimiz her fincan çay, bu uzun ve zorlu yolculuğun bir yansıması olup, doğanın ve emeğin birleşimini her yudumda hissettiriyor.

Rize’nin çay arazilerinde geçirdiğim sabahlar, doğayla olan derin bağımı pekiştirirken, İstanbul Üniversitesi’ndeki Hititoloji eğitimimin zorluğu bana emek ve sabrın evrensel olduğunu hatırlatıyor. Çayın yeşil yaprakları arasında ilerlerken, Hitit metinlerinin karmaşıklığını, toprağın ve tarihin izlerini içimde hissediyorum; iki dünya arasındaki bu köprü, beni Rize’nin çay kokulu sabahlarından Hitit krallarının yasalarına kadar uzanan bir yolculuğa çıkarıyor.