TİRAT 3

• 21 Mayıs 2024 Salı 20:22:08

TİRAT 3

Yaşamı yeniden dizayn etmenin ne kadar zor olduğunu biliyor musunuz?..

Ne?..
Biz nerden bilelim mi dedi birisi?..

Öyle ya, göstereni olmayınca nerden bileceksiniz?..

Tamam tamam anladım...
Sizler de, benim gibi baskılanmış, susturulmuşsunuz!..

Kim diye sormayın, kızıyorum vallahi...
Bir insan bu kadar mı kopuk yaşar hayattan?..

Kim susturacak söyleyim canım?..
Evde ebeveynleriniz, okulda öğretmenleriniz, siyasi baskılar, güçlü olanlar, arsızlar, hırsızlar... En çok da, kendini geliştirmeye kapatmış olan bağnaz kültürünüz susturmuş...

Bakın şu arka tarafta annesinin kucağında oturan çocuk mesela; bana birşeyler soracak oluyor, ama annesi öyle bir cimcikliyor ki, acıdan haykırsa, salon yıkılacak...

Hiçbir zaman kendimizi ifade etmemize izin verilmedi, verilmiyor yanılıyor muyum?..

Niye sustunuz?..
Tabi cevap vermemekte, bir cevaptır aslında...

Yani bir anlamda özgürlüğün, yorum yapma yetisi elinden alınmış bireyler, kendilerini susmaya mahkûm ederler...

Biri benim özgürlüğümü kimse elimden alamaz mı dedi?..

Güleyim bari...
Siz esareti boynumuza geçirilen bir tasma mı sanıyorsunuz?..
Yok be kardeşim, insan kendisini ifade etmekten yoksun ise, tasmasız da olsa esirdir!
Oysa karşıdakine verilen özgürlük, aslında ona yüklenen sorumluluktur!..

Anlıyorum…
Sizlerde de durum farklı değildi...
Sizler susabilirsiniz…
Ama ben susmayacağım...
Nasıl olsa bir ayağım çukurda...
Yani yaşım gereği gidiciyim...
Bu hayat sizin…
Nasıl yaşamak isterseniz, öyle yaşarsınız!..

Allah gecinden mi versin?..

Bir hoşsunuz vallahi...
Yahu "bostana giren domuzu duayla kovmak mümkün mü?..
Allah gecinden versinmiş, güleyim bari...

Beni dert etmeyin…
Yargılanıp idam edilmiş olsam da, bir anlam ifade etmez artık!..
Hem ceza vererek, benim gibi birini kendilerine neden yük etsinler ki?..

Sahi ne diyordum?
İnsanda akıl bırakmıyorsunuz ki!..

Şeey...
Evet evet hatırladım...

Yaşamlarımızı dizayn eden o yetersizlerden bahsediyordum!..

Üstelik de, bu dizaynı biz değil, bizim seçerek iktidara getirdiklerimiz yapıyor...
Kendi yaşam tarzlarını baz alarak, bizim yaşamlarımızı dizayn etmeye çalışırlar!..
Şunu yiyecek, bunu yemeyeceksin…
Şunu giyecek, bunu giymeyeceksin…
Şöyle sevişecek, böyle sevişmeyeceksin…
Sizden en az üç çocuk yapmanızı istiyorum!..
Bak bak...
Bir de emrivaki yapıyor...
Daha az yapanı oyarım haberiniz olsun!.. diyerek yatak odalarımızı, hatta sevişme pozisyonlarımızı bile dizayn etmeye çalışırlar!..
Bu yüzden hiçbirimiz, kendimizi yaşamayız...
Yani bizimki libidomuz uyandığı için değil, onlarınki uyandığı için sevişiriz!..

Sen üçüncü sırada oturan…
Sana diyorum, sana; ne öyle bıyık altından, kıs kıs gülüyorsun?..

Bakın, görüyor musunuz?..
En güzel örnek işte…
Gülüşlerimize bile kelepçe vurulmuş…
Şöyle bir ağızlar dolusu kahkaha savurmayı bile ayıp sayıyoruz…

Tamam kardeşim sen ayıp saymıyorsum...
Lafım sana değildi zaten, özür dilerim…

İşte böyle, ille de birileri çıkacak, benim konuşmamı provake edecek!
Yazık ya, vallahi yazık…
Hadi hep birlikte, inadına inadına, başkaldırırcasına kahkaha savuralım ne dersiniz?..
Hele bir gülmeyen olsun ben bilirim...

Tamam tamam, bu kadar yeter...
Abartmayın isyerseniz...
Bu ne böyle karı gibi kahkaha atmalar...

Karı gibi mi dedim?..
Çok ayıp çok!..
Tam da burada replik sizindi...

Ne mi demeliydiniz?..

Ne olacak be kadın; karı senin anandır diye, kol gibi giydirecektin lafı!..

O kadarda değil, hadi biraz ciddi olalım...
Konumuza geri dönelim…
Sakın ha benim düştüğüm hataya düşmeyin...
Ola ki adamın dediğine uyar da, üç çocuk peydahlarsanız, birisi o’nun gibi hırsız olur, birisi şu’nun gibi arsız, ötekisi de bu’nun gibi kaderini yaşar ve ömür boyu neyi beklediğini bilmeden bekçilik yapar durur!..

Benden söylemesi; ola ki beklerken tökezleyip düşsek, yaşamlarımızı dizayn eden siyasileri yanımızda görmemiz mümkün değil...
Aslında düşmek kötü bir şey de değil...
Düşmek; insana nasıl ayağa kalkacağını öğretir!..
Bu düşmeler bir de kendimizden kaynaklı olsa, dert değil…
Ne var ki, yaşamlarımızı şekillendirmeye çalışan, kendine yetersiz siyasilerin, bizim yaşamlarımıza müdahale etmeleri sonucu düşeriz!..
Bu yüzden her düştüğümüzde kendimizi yalnız bulur ve ayağa kalkmakta zorlanırız!..

İnanın düşme konusunda, benim de sizlerden hiçbir farkım yoktur...
Benim de hayatımda, bütün olumsuzluklar, doğduğum ilk günden itibaren başladı...
Benden önce de, babamın yaşamını dizayn etmişlerdi!..
Yarın da çocuklarımın yaşamını dizayn edecrkler!..
Bir sonraki gün, torunlarımın!..

Nasıl mı?..

Bu kadar saf olmayın...
Nasıl olacak canım!..

Mesela; babam siyaset yapmak isteseydi, izin verirler miydi?..
Gerçi babam da istemezdi ya!..

Çünkü siyaset yalanı haramı çok sever...
Babamsa, asla!..
Çünkü siyaset denilen illet öyle bir hastalıktır ki, tıpkı bir zıkkım gibi…
Siyasetten kazandığını bir türlü sağlık ve afiyetle yeme imkânı olmaz...
Geçmişte yaşanan örneği çoktur!..
Ne var ki, o zehir zıkkım lokmalar siyasilere bal gibi gelir!..
Çünkü siyasiler, Kobra yılanı gibidir…
Zehri de, panzehiri de bünyesinde barındırır!..

Dahası, siyaset; kalıtsal yolla geçen kronik bir hastalık gibidir!..
Şöyle bir arkanıza yaslanın ve geçmişte yaşananları hatırlayın…
Demokrasinin duayenlerine(!) mesela; Adnan Menderes öldükten sonra, kalıtsal hastalık gibi Aydın Menderes yerine geçti!..
Alparslan Türkeş öldü, Oğlu Tuğrul Türkeş, Ahmet Türkeş, Ayyüce Türkeş.
Turgut Özal öldü, yerine, davulcu, zurnacı, kim varsa cümbür cemaat geçti!..
Necmeddin Erbakan öldü, kalıtsal hastalık, doğal olarak Fatih Erbakan’a geçti!

Artık yaş kemale erdi…
Şimdi düşünüyorum da, bu hayat, bana öğretirken ne çok şey borçlandı...

Bir ömür dediğimiz zaman dilimi kadar kocaman bir yaşam borcu var bu hayatın bana...
Bir ömür daha yaşasam, bana olan borcunu ödeyebilmesi mümkün değil…

Neden mi?..

Neden olabilir ki?..

Lanet olası iyi olma hali…
Daima her şeye, herkese iyi olmak, iyi görünmek, en iyisi olmak, hatta mükemmel olmak için, dikte edilenleri yapmaya zorlandım!..
İş yerinde; paydaşlarıma, mesai arkadaşlarıma,
evde; eşime, anne-babama, kardeşlerime,
okulda; sınıf arkadaşlarıma, öğretmenlerime iyi olmak zorunlu ve asli görevim gibiydi!..

Siz bayım...
Ya siz hanımefendi; hedefe birinciliği koymak ve bunun için mücadele etmenin ne demek olduğunu biliyor musunuz?..

Yok yok, bildiğinizi sanmıyorum!..

Beni anlamış olsanız, şu an isyana kalkışırdınız!..
Kiminiz dejavu yaşar,
kiminiz ağlardınız!..
Arsız, hırsız, şerefsiz olanlarınız kahkahalarla gülerdi...
Ama şu anda, duygularınız alınmışçasına; ben nerede hata yaptım diye, bir iç hesaplaşma yaptığınızı hissediyorum!..

Boşverin kendinize işkence çektirmeyin...
Bunu vakti zamanında yapmalıydınız ki yarınlara umutla bakasınız!..

Şimdi eşeği alan Üsküdar’ı geçeli çok oldu!..

At’ı binenler mi?..

At onların yük olduğunu fark edince, tepe taklak yere attı!..
İşte bu yüzden Ailede; anne-babamın,
dışarıda; komşuların,
okulda; öğretmenlerimin, sınıf arkadaşlarımın,
işyerinde; patronumun, paydaşlarımın, iş arkadaşlarımın,
kısaca beni tanıyan herkesin gözünde en mükemmel insan olmak için çabalamak ve bunun için emek sarfetmek herkesin harcı değil...
Ama ben, bunun için hep mücadele ettim…

Benim gibi, sizin de birey olma şansınız elinizden alındı...
Şimdi, sizin adınıza yazılmış bir rolü oynuyorsunuz...

Ben, sefalet içinde, yarı zamanlı işlerde çalışıp, bir kitap alabilecek paraya sahip olamadan okuyup üniversiteyi bitirdim!..
Sahi siz bir öğrencinin kitap alamamasının ne demek olduğunu biliyor musunuz?..

Tabi ya...
Kusuruma bakmayın sizlerin kitap okumadığını bir anda unuttum...
Ama şunu bir türlü unutamıyorum!..
Benim hayatımın tam ortasında, her zaman ve her şeyi mutlaka mahveden birileri ya da birşeyler vardı ve tek sebebi de özgürlükçü olmayan yasalardı!..

Hangi yasalar olacak canım, ister yazılı olsun ister örf adet hukuku?..

Ben istememiş olsam da, iyi olmak, mükemmel olmak, ille de ve ısrarla birilerine kendimi beğendirmek mesela!

Merak etmeyin, üniversiteyi yarıda bırakmadım.
Okudum ve üsten ders alarak vaktinden önce bitirdim...
Hatta Yüksek Lisans bile yaptım...

İkinci sırada oturan hanımefendi; sizi duydum…
Darısı benim oğlumun da başına dediniz?..
Öyle iç geçirmenize gerek yok…
Bırekın oğlunuz Üniversiteyi bitirip mutsuz yaşamasın…
Mutlu olacaksa gitsin, torna tesviyeyi, kalıpçılığı öğrensin…

Ben okudum da ne oldum?..
Size söyleyeyim…
Beceriksiz bir bekçi!..
Evet evet Üniversiteyi bitirmiş, beceriksiz bir bekçi!..

Gülmeyin lütfen!..

Bekçi de ekmeğini helalinden kazanıp, birey olma şansını yakalayabilir!..

Sanki sizler her istediğinizi yapıp, her istediğinizi olabildiniz mi?..

Neyse konuyu dağıtmayalım!..

Bekçilik serüvenimi anlatayım…
İşyerinin girişindeki kulübede zincirlenmiş bir köpek gibi, bariyer indirip, bariyer kaldırarak beklemeyi kaderim diye algıladım...
Üstelik de neyi beklediğimi bilmeden beklemek gibi…
Mesela; sevilmeyi bekledim,
saygı görmeyi bekledim,
birey olduğumun fark edilmesini bekledim,
aşık olmayı bekledim,
evlenip çoluk çocuğa karışmayı bekledim,
yuva kurmayı bekledim, bekledim işte bekledim bekledim bekledim!..

Ve bir gün geç de olsa aşık oldum...
Meğer insanı ne çok yoruyormuş bu aşk!..
Bu konuya girip de kabuk bağlamış yaralarınızı kanatmayayım!..
Bakın bakın, şurada oturan gençlere…
Aşk deyince nasıl da kumrular gibi birbirlerine sokuldular!..

Biliyor musunuz?..
Hayatın beni bu kadar yok edeceğini bilseydim, doğduğum gün her şeyden vazgeçerdim...
Aşktan dahil!..
Ama kaderim beni hiçbir zaman yalnız ve rahat bırakmadı!..
Üstelik de kaybedecek bir şeyim olmamasına rağmen...
Bu benim kaderim dedim, yaptığım her şeye ciddiyetle sarıldım…
Dünyaya gözlerimi açtığımdan beri kader benim en sadık dostum oldu...
Bu yüzden kim benden ne istediyse, o oldum!..
Herkes için; iyi oldum, mükemmel oldum, ama hiçbir zaman mutlu olamadım!..
Onlar için, her şeyden vazgeçip, onların istediği hizmetçi, eğlence aracı, işkembelerini doyuracak, yaşamsal gereksinimlerini temin edecek bir ırgat, bir hamal, bir eş, bir anne-baba oldum!
Meğer onlar için her şey olmaya çalışırken, kendimden vazgeçmiş, kendimi unutmuşum!..

Lanet olası bu dünyada; yalnızlığım, özlemlerim, aşklarım...
Hak ettiğim ne varsa hiçbiri gerçekleşmedi!..

Şimdi, şu anda sefalet, yoksulluk ve yalnızlığımla karşınızda sizi eğlendiriyorum...
Kısaca hayata hapsolmuş bir bekçiyim işte…
Üstelik de neyi beklediğini bilmeyen bir bekçi…
Ama siz beklemeyin olur mu?..
Neyi beklediğinizi bilmiyorsanız hiç beklemeyin!..
Çünkü neyi beklediğini bilmeden beklemek kadar kötü bir bekleyiş yok!...
Onlar istiyor diye İYİ bile olmayın!..
Siz, siz olun, hayatınızı dolu dolu yaşayın!..
Şimdilik hoşçakalın!..

Efkan ÖTGÜN