KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Hayat mı suçluydu sevdiklerim mi cezası niye benim diyordu bir fısıltı içine
Garip bir sabahın ilk ışıklarında düşüyordu kelimeler çiy misali
Gözleri bazen sağanak bazen dolu bırakıyordu yanaklarındaki derinleşmiş kuyulara
Hiç gözlerine anne gözü değmemiş
Dokunmamıştı anne kanadı ruhuna
Teni anne dokunuşuna yaban
Ve uzaktı ona sevgi zili hiç çalmamıştı yemek hazır hadi sofraya
Soğuk bir gecenin
güne merhabasına karışmıştı kundağında naraları
Karakol hastane ve yetimhane
üşümüş bedenine terkedilmiş ruhuna son duraktı
On iki yaşına kadar içinde gizlemişti suskun sorgusuzdu
Ama içinde bitmeyen volkanlar büyüttüğünü fark etmek istemiyordu
Sol yanındaki dolmayan boşluğun karanlığı sığınağı
Sorularına yarım yanına cevap
İçindeki zamansız büyümüş çocukluğuna şeker balon arıyordu
Toprak altı umutlar kazınmıştı avuçlarına
Usulca sokuldu müdür babanın şefkatli kollarına
Ve bildiği tek duygu
ondan yansıyandı ruhuna
Uzun, uzun dinledi
Dinlediği kendiydi
Aklında kalanları silmek ister gibiydi geceyi bekledi
Yıldızlara söyleyecekti
Aya anlatacaktı hazın gerçeklerini
Geceler sığınağı
ay dostu mu neydi
Üstelik her gece ağlayan gözlerine yüzüne alaylı bakmıyor
Acımıyordu çaresiz yanlarına
Sus yeter yavrum diyordu
içindeki ağlayan çocuğa
Uzun bir zaman
isyanları kırgın yanları silmek ister gibiydi hafızasından
Yaş on dokuz olmuştu
Okul bitiyor
yetimhaneye veda zamanı
Beyninde binlerce düşünce
kendiyle kim bilir kaçıncı savaşı
En iyi yol eğitim
Başlıyor üniversite hayatı
Ve hep iyi yüreklerin inciler döktüğü yoldu uğradığı
Yüreğinde bitmeyen umut
Gözlerinde içini gizlesede
sevgi ışıkları saçılırdı ruhunun semalarından
Okul bitmiş o bir eğitmendi artık
Hayatın ona kattıklarını paylaşarak yeni nesillere anlatacakları vardı
Gülümseyen yüzü
Şen kahkahalarındaki yalnızlığın
türküsünü duyan olmasın diyede çabalıyordu
Büyük bir araştırma yapmıştı
Ruhunda izlerini taşıdığı
Dokunuşundan yoksun
Merhametinden uzak
Ruhunun en derinlerinde bitmeyen yangınların
sahipleri bulmak istiyordu
Öfke değildi
Sorgusuz
Yargısız
Hükümsüz varacaktı kapılarına
Gözlerinin hiç buluşmadığı
duru bir sevgi taşıyan
gözlere varmak istiyordu
Her sokağı
Her limanı
Her şehri
Her gizi
Her gökyüzünü taradı
Yoktu hiçbir iz
Ne anne kokusu
Ne baba şefkati
Atagen bir soy ağacında kendini aradı
Onlara çıkan yollar mühürlümü neydi
Şimdi içinde tuhaf bir kırıklık
Bitmeyen güvensizlik büyüyor
Yaşama tutunuşuna yüzündeki tebessümüne rağmen
Annem bile sevmekten korkarken
kim sever diyordu ruhu
Her gece kulağına
YORUMLAR
Ceza sandığımız şeyler gün gelir olur mükafat.Yine de biz dünyaya gülen gözlerle bakalım fakat; benzerlerine desteğimiz hep sürsün.Yaşadığımız ya da yaşattığımız kadar hürüz.İstisnasız hep okurum yazı ve şiirlerinizi.Yorum yazmak kısmet bu güneymiş.Kaleminiz daim olsun.Sağlıcakla saygıyla.
rengim
Açıda şifa değil belki ama bir omuz bir sarılma yanındayım duyygusu hep bir sızıdır
Yorum ziyaret okuduğunuz için çok teşekkür ederim
Saygı selâm huzurla
Hayat mı suçluydu sevdiklerim mi
Her ikisi de suçluydu
Ana suç sevenin idi
İlk cümle sizin ama son iki cümle benim
Yani kendi hayatıma bakarak yazdım
Buraya kadar yazdıklarım şiirinizin başlığına binaen ben de oluşan duygularımdı
Şiirinizi okuyunca
Tarümar oldum tarümar
Rahmetli annemden miras merhamet ve şefkat duygularımla
İnanın ruhum ve gönlüm tarümar oldu tarümar
Rab'bim inşirah halleri nasip etsin inşaAllah
Sevgi ve selamlarımla
rengim
Yaşamın biz yani
Mutluluk bir tebessüm bırakıyor yüzümüzede
Neden bilmem tanıdık bir acı yara deşiyor
Yada bizmi acidan hüzünden beslenen ruhlarmıyız diye hep düşünmüşümdür
Üstünü ortemediğimiz acılar birikmiş kalp haznemizde
Gerçekten üzgünüm hüznü anımsatan ruhum adına
Hep umut iyilik huzur diliyorum iyi geceler
alevli gazeller okuyordu
makamı yüksek dağlar
korkup kaçıyordu dumanı
biz dinliyorduk
bir sabır dişliyordu dilini sıkıca
kör adımlar eşlik ederken
küllük yolculuklara
biz yanıyorduk
mor yarıklar açılıyordu kapalı fer üstüne
tökezledikçe yarı baygın duvarlar
dökülüyordu k’ağıdından
papatya beyazları
biz topluyorduk
köpürüyordu yakamozun şafak tarafı
eski radyolar gibi cızırtılı çıkıyordu sesi
ayışığı emanet çehreler alıyordu ölü c’isimleri
katıyordu kaldırımın kurak yanına
bir takunyanın bükülen dizlerinde
köşebaşı sargılı
açılmamış nev’resimi
bir emzik uyuyordu gözleri mavi
biz uyumuyorduk
hiç durmadan yağıyordu geceler
susuz bir kuyunun girdabında
birlikte boğuluyorduk
kimseler görmüyordu
zamana direniyordu menziller
tüyü bitmemiş dakikalar içinde
vicdan yüklü bir kervan bekliyorduk
şikayet edecek halimiz yoktu annemize
zaten annemiz de yoktu
arıyorduk
bulamıyorduk.
.....
yetimhanede büyümesem de
o çocukları öylesine derinden hisseder ve anlarım
duygulandırdın beni...
duyarlı yüreğine sağlık canım
sevgiler
rengim
Bende aynı hislerle yazdım sızılararını içimde büyüttüğüm çocuğun çocukların sesi sessizliği
Çığlık çığlığa ağıttı boğazlarindaki yumru
Hele anne olunca
Ve kaç yaşında olursan ol
bitmeyen bir şevkat anne arsızlığı
Daha çok daha derinden anlıyoruz yaraların iyileşmez deva bulmaz kanamalarını
Çok tşk ederim
Kocaman sevgiler güzel yüreğine💕😊
Bazen ceza gibi görünen şeylerin, zaman ilerledikçe aslında ceza olmadığı anlaşılır.
Bazı insanlar hayata yenik başlayabilir ama son durağa varmadan herkesten önce ipi göğüsleyenler de olabiliyor.
Geçmişin eşiğinden atlamak ya da atlamamak sanırım asıl olay burada.
Bazı insanlar atlamaz ya da atlayamaz o eşiği. Bazıları ise atlar ve ânını yaşamaya çalışır. En azından gayret eder ki bu bile başlı başına bir aşamadır.
Ne yazık ki büyüklerin hatalarının sonuçlarıyla çocuklar mücadele etmek zorunda kalıyor bazen. Bu çok üzücü.
Aslında kimse bir diğerinin hatasının sonucuna katlanmak ve bunun izlerini etkilerini bir ömür taşımak zorunda kalmasaydı. Çok daha sağlam ve sağlıklı insanlar olabilirdi o zaman.
Ama nefes aldıkça umut bitmez.
Seviliyorsun renklerin en güzeli 🌈
Gökkuşağı bıraktım pencerene
rengim
Hayat hep başka duygu fikirleri gelip bırakır kalp kenarına
Ve düşün der
Anla hisset sen dışı duygu hissi empati ne kadar doğru algıdır bilemem ama deniyorum anlamayı
Özümsemeyi
İğne çuvaldız bir yaşam
temkinli narin düşünmek davranmak elinden geldiğince de anlamlandırmak yaptığımız
Yaşam adil değil
Herkes kendince umutlar umutsuzluk
Mutluluk acı biriktirmiş
ama hep söylediğim gibi
Birinin mutsuzum dediği diğerinin hayal ettiği olabilir
Ama biz yinede her duyguyu biz gibi hissedip biz gibi söz şiir yazıya sohbete döküyoruz
Hayat biz gibi
Değilmi zaten güzel yüreklim benim
Varlığın hep kıymetli çok tşk ederim ruhuma dokunan ruhun için kocaman sevgiler can 🌸🪷💕🌸
